Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/359

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

գտնել․․․ և մեր ժողովուրդը բոլորովին անտերունջ և անգլուխ չը թողուլ ապագային․․․ Ի՞նչ կըսես, իշխան։

ԲԱԳԱՐԱՏ․ - Կընդունիմ այդ գաղափարը... բայց հնա՞րքը։


ԳՈՒՐԳԵՆ․- Քաղաքին միջնաբերդը քաշվինք, ասկե ուրիշ ազատության միջոց չի կա մեզի համար։

ԲԱԲԳԵՆ․- Բայց ժողովու՞րդը․․․ հուսահատ քաղաքացինե՞րը։

ԶԱՐՄՈՒՀԻ․- Ո՞վ պիտի խրախուսե այն խեղճերը, որոնց սիրտն արդեն դառնությամբ լի է։

ԳՈՒՐԳԵՆ․- Եթե դեռ ժողովուրդը մտածենք, որուն կորուստն անհրաժեշտ է, մենք մեր ազատությունը պիտի կորսըցնենք․․․ Ժողովուրդին ազատությունը մեր դյուցազնությանը կարոտ չէ, այլ պիտի խոնարհի նա անողորմ ճակատագրի մը առջև։

ԲԱԲԳԵՆ․- Ճշմարիտ է։

ԳՈՒՐԳԵՆ․- Բոլոր իշխաններն այսպես կուզեն։

ԲԱԳԱՐԱՏ․- Ի՞նչ ընենք, ա′ղջիկս։

ԶԱՐՄՈՒՀԻ.- Դու գիտես, հա՛յր իմ։

ԲԱԳԱՐԱՏ.- Միթե անխոհեմությո՞ւն մ՚է մեր ըրածը։

ԶԱՐՄՈՒՀԻ.- Քանի որ բոլոր իշխաններուն կամքն այդ է, և եթե դու անոնց խորհրդոցը չը համաձայնիս, անմիաբան պիտի ըլլաս, ընդունե ուրեմն իրենց կարծիքը։

ԲԱԲԳԵՆ․— Իսկ դո՞ւ։

ԶԱՐՄՈՒՀԻ․— Ես ալ կընդունիմ, վասնզի մինակ կարող չեմ բան մը ընել, և մանավանդ դառն ճշմարտությունը կտտեսնեմ։

ԳՈՒՐԳԵՆ.- Ուրեմն համաձայնեցանք մեր կարծյաց մեջ։

ԲԱԲԳԵՆ.- Այս է մեր փրկության միակ միջոցը։