Տեսիլ Բ
ՆՈՒՅՆՔ և ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ ՄԸ
ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ.— (ինկած տեղը գալարելով) Զավավա′կըս…
ԾԵՐՈՒՆԻՆ.— (զարմացած) Այս ձայնը… թշնամվո մը ձայնին չը նմանիր, սիրելվո մը ձայնն է այս (դառնալով, բարձր) ո՞վ ես դու։
ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ.— (գլուխը վեր առնելով և ծերունին դիտելով)
Հա՜յր իմ…
ԾԵՐՈՒՆԻՆ.— Ա՜հ, որդիս է կարծեմ… Բակո՛ւր…
ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ- Ես եմ։
ԾԵՐՈՒՆԻՆ.— Ո՞ւր ես։
ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ.— Ձայնիս մոտեցի՛ր։
ԾԵՐՈՒՆԻՆ.— Վիրավորյա՜լ ես։
ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ.- Այո։
ԾԵՐՈՒՆԻՆ.— Զավա՜կս… (մոտենալով):
ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ.— Ի՜նչ է այդ գրկածդ։
ԾԵՐՈՒՆԻՆ.— Զավակդ է։
ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ.— Բաբի՜ կս։
ԾԵՐՈՒՆԻՆ.— Այո՛։
ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ Տուր ինձ, որպեսզի խոցյալ սրտիս վրա գրկեմ անգամ մը, հայր իմ (կառնե):
ԾԵՐՈՒՆԻՆ.— Արդյոք ծա՜նր է վերքդ, Բակուր։
ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ.— Մահացու է, հայր իմ, սրտիս վրա։
ԾԵՐՈՒՆԻՆ.— Աստվա՜ծ իմ։
ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ.— Բայց դեռ կրնամ քանի մը վայրկյան ապրիլ քանի որ Բաբիկս գիրկս է… իսկ Աշխենս ի՞նչ եղավ, հայր իմ. ու՞ր Է ինքը, իմ սիրելի ամուսինս։
