Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/366

ԾԵՐՈՒՆԻՆ.— Չեմ գիտեր. ես այս մանկիկին հետ եկեղեցին էի և կաղոթեի, երր իմ արա, որ Պարսիկները Անիի վրա կը հարձակին... դարձա տունն՝ ձեզ գտնելու... և երբ հոն հասա՝ թագն ավերակ և ամայի գտա... ձայնմը՛ անգամ չլսեցի չը տեսա մեկը, որուն հարցում մ'ընեի.. միշտ վիրավորյաւներու հանգիպեցա, որոնք կը հեծեծեին և պապակած «ջուր» կաղաղակեին։ ՎիՐԱՎՈՐ8ԱԼ.— Ուրեմն անգութ Պարսից սրույն ճարակ եղավ նազելի Աշխենս, աոանց անգամ մ'իր մանկիկը սրտին վրա սեղմելու, րայց լավ է որ գերի շյըլլա և մեռ֊ նի։ ԾԵՐՈՒՆԻՆԱ՜հ, այսպե* и պիտի տեսնեինք մեր գոռող Անին, իր հազար ու մեկ օծյալ գլուխներն այսպե՜ս պի֊ տի փշրեին. հոյակապ պալատներն ու փաոավոր շեն֊ քերն առհասարակ թազվեցան արլան հեղեղներու մեջ...) Չը րացվի՞ն ալքերս և չը տեսնեմ իր ողորմելի ավերակներր։ Վիրավորյալներ.— Ա՞հ, հայր իմ, կզգամ որ պիտի մեռնիմ. աղատե գոնե ղավակս և իմ տեղս վրեմխնգրություն սորվեցուր իրեն, միշտ պտտցո՛ւր զինքն ավերակաց մեջ, և անոնց ամեն մեկ բեկորին սոսկալի պատմությունն ըրե իրեն... Եթե Աշխենս ալ գտնես, իմ վերշին մնաս բաբովս հաղորդն իրեն, թող աղեկ խնամն մեր զավակը... իր սիրտը պարսկական ատելությամր վառե'... Քաղաքին պարիսպներուն մոտ ենք, հայր իմ, աղատե9 զավակս... փախի~ր... ԾԵՐՈՒՆԻՆ.— իսկ դու Բակուր... ՎԻՐԱՎՈՐՅԱԼ.— Ես հիմա պիտի մեռնիմ, հայր իմ։

                   - 366 -