Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/379

ԵԴՈԻԱՐԴ.- (շփոթած ոտքի ելնելով) Քույր իմ...

ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- Կարծեմ գրությանդ արգելք եղա։

ԵԴՈՒԱՈԴ.- Ընդհակառակն, ժամ մ’է որ կը մտածեի և չէի կրնար գրել... Բայց դու քիչ մը առաջ հոս մոտեցած էիր, այնպես չէ՞:

ՎԱՐԴՈԻՀԻ.- Այո՛։
ԵԴՈՒԱՐբԴ.- Ուրեմն քու ներկայությունդ և շնչառությունդ է եղեր, որ գոնե այս բառը գրելու խանդը ներշնչեց ինձ։
’գությո՞ւնդ է գրածդ։

ԵԴՈԻԱՐԴ.- Այո՛... դեռ չը կրցի ավարտել։

ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- Կը տեսնեմ որ առանձին գրելե շատ կախորժիս... ուրեմն եթե ես մեկնիմ՝ գեշ չըլլար... (կուզե հեռանալ)::

ԵԴՈԻԱՐԴ.- (եռանդով) Քո՛ւյր իմ... (ձեռքեն բռնելով) քու ներկայությունդ պակսած վայրկյաններուն է որ գրելով զբաղիլ կուզեմ, և այն տեսության վայրկյաններուն⁵ մեջ ի՛նչ որ ներշնչես ինձ՝ գրի առնել կը փութամ։

ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- (Ժպտելով) Ի՞նչ ըսել կուզես։

ԵԴՈԻԱՐԴ.- Նստե քիչ մ’ալ խոսակցինք։

ՎԱՐԴՈԻՀԻ.- (աթոռ մ’առնելով և քովը նստելով) Խոսակցինք, եղբայր իմ...

ԵԴՈԻԱՐԴ.- Ահա այդպես... (հիացմամբ անոր երեսը կը նայի):

ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- Բայց ինչո՞ւ այդպես երեսս կը նայիս։

ԵԴՈՒՐԴ.- (ձեոքը սեղմելով) Քույր իմ... ո՛րչափ գեղեցիկ ես։

ՎԱՐԴՈՒՀՒ.- Զիս կը ծաղրես։