Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/381

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

ձինն ալ ունենալ (ժպտելով), կըսեմ թե շատ ագահ ես, փոքրիկ բանաստեղծս։


ԵԴՈՒԱՐԴ.- Զիս կը ծաղրես, քույր իմ։

ՎԱՐԴՈՒՀՒ.- Քիչ մը առաջ դու ալ զիս կը ծաղրեիր։

ԵԴՈՒԱՐԴ.- (տրտմած) Այսպե՞ս կը փոխանակես։

ՎԱՐԴՈՒՀՒ.- (գիրկը նետվելով) Տխրեցա՞ ր, Եդուարդս...
Ուրեմն կընդունիմ քու գաղափարդ, այլ լոկ քեզի համար գեղեցիկ ըլլալու պայմանով։

ԵԴՈՒԱՐԴ.- Բայց...

ՎԱՐԴՈՒՀՒ.- Եվ դու ալ բանաստեղծ մ’ըլլալդ կընդունի՞ս։

ԵԴՈՒԱՐԴ.- Այո՛, լոկ քեզ երգելու նվիրված ըլլալու պայմանավ։

ՎԱՐԴՈՒՀՒ.- Թող այնպես ըլլա... ուրեմն հաշտվեցանք, սիրելի Եդուարդս։

ԵԴՈՒԱՐԴ.- Այո՛, քույր իմ, ո՜հ, շատ գեղեցիկ ես... Վարդուհի։

ՎԱՐԴՈՒՀՒ.- Ետքը՞։

ԵԴՈՒԱՐԴ.- Պահապան հրեշտակս ես։

ՎԱՐԴՈՒՀՒ.- Վերջապե՞ս։

ԵԴՈՒԱՐԴ.- Կը սիրեմ զքեզ Վարդուհի։

ՎԱՐԴՈՒՀՒ.- Գիտեմ... քրոջդ պես։

ԵԴՈՒԱՐԴ.- (կարմրելով և տխրությամբ) Գուցե՜ ։

ՎԱՐԴՈՒՀՒ.- (ապշած) Գուցե՜։ (լռություն) Ուրեմն դու միտք մը ունիս... լուռ կը կենաս... կը ծածկես դեմքդ. դու ինձնե բաժնվիլ կուզես՝ թողլով այս տնակը, զայն պարածածկող թշվառութենեն ազատելու համար...
գուցե ...

ԵԴՈՒԱՐԴ.- (եոանդով) Վարդուհի՛, չես հասկցեր միտքս։