ՍԱԼՈՄՈՆ.- Այդ իմ փո՞ւյթս է, եթե կուզես, միլիոնատեր եղիր, միայն թե իմ տանս ամսականը անթերի վճարե...
ԹՈՎՄԱ.- (մեկուսի) Երբեմն Էի միլիոնատեր...
ՍԱԼՈՄՈՆ.- Վերջապես, ի՞նչ պիտի ընենք... ոստիկանության դիմենք. տունես ել կըսեմ, այդ ալ չես ըներ։
ԹՈՎՄԱ.- Բայց ո՞ւր երթամ, պարոն, այսպես աղքատ։
ՍԱԼՈՄՈՆ.- Ուր կուզէս գնա՛, ա՞յդ ալ ինձ պիտի հարցնես, եթե կուզես սատանային ծակը գնա՛։
ԹՈՎՄԱ.- Դեռ քանի մ՚օր ալ համբերե, բարեսիրտ պարոն, կաղաչեմ։
ՍԱԼՈՄՈՆ.- Վե՞րջը։
ԹՈՎՄԱ.- Անշուշտ Աստված կուտա օր մը։
ՍԱԼՈՄՈՆ.- Հը՜... Աստված կուտա, Աստված իր տալիք տեղը չը՞ գիտեր, եթէ տալու միտք ունենա, ինծի կուտա որ աշխատութենես հոգիս բերանս կուգա, և ո՛չ թե քեզի` որ ոչ արհեստ ունիս և ոչ ալ կաշխատիս` պատճառելով թե տկար և հիվանդոտ ես... Բայց ես մեր Սուրբ Մովսեսի լուսեղեն եղջյուրներուն վրա կերդնում որ բողկե մը վար չես մնար։
ԹՈՎՄԱ.- Վերջապես, պարո՛ն...
ՍԱԼՈՄՈՆ.- Ստակնե՛րս։
ԹՈՎՄԱ.- Քեզ ըսի որ քանի մ՚օր ալ սպասե։
ՍԱԼՈՄՈՆ.- Բայց միթե չորս ամսե ի վեր ճանչցած մարդս դու չես։
ԹՈՎՄԱ.- Վերջապես ի՞նչ ըսել կուզես։
ՍԱԼՈՄՈՆ.- Հասկցա... ոստիկանությունը կը լմնցնե այս գործը...
ԹՈՎՄԱ.- Բայց, պա՛րոն...
