Ա. ԴԵՐԱՍԱՆ.— Տես, Չիչիլ, նոր դերասանուհի մը... կը նախանձի՞ս...
ՉԻՉԻԼ.— Աստված չընե. ինձ համար ավելի աղեկ. բեռնավորված դերերես բավական կը թեթևնամ...
Բ. ԴԵՐԱՍԱՆ.— ճշմարիտն ըսելով` մուրացիկ կնոջ մը դեր կատարելու շատ հարմար պիտի գա, վասնզի լալկան աչեր ունի։
Ա. ԴԵՐԱՍԱՆ.— Շատ կը սխալիք, ժաք, լավ սիրուհի մը կըլլա, այնպես չէ՞, Չիչիլ:
ՉԻՉԻԼ.— Գուցե։
Բ. ԴԵՐԱՍԱՆ.— Ոչ, հակառակորդի դեր աղեկ պիտի հարմարի իրեն, վասնզի աչքերը խոշոր են։
Ա. ԴԵՐԱՍԱՆ.— Բայց գեղեցիկ։
ՉԻՉԻԼ.— Սակայն դեղնած և նիհար է։
Ա. ԴԵՐԱՍԱՆ.— Աղքատության մեջ տառապելուն նշան է այն։
Բ. ԴԵՐԱՍԱՆ.— Գրավ կը դնեմ որ լավ հակառակորդ մը կըլլա։
ՉԻՉԻԼ.— Կարծեմ իմ անձնականիս նկատմամբ է այդ խոսքը, Ժաք, որ միշտ կը կրկնես։
Բ. ԴԵՐԱՍԱՆ.- Ամենևին, Չիչիլ։
Ա. ԴԵՐԱՍԱՆ.— Իր վեհանձն շարժվածքն է որ այդպես կարծել կուտա քեզ, Ժաք, բայց իր անուշ նայվածքն ո՜ւր թողունք որ բնավ հակառակորդի չը հարմարիր:
Բ. ԴԵՐԱՍԱՆ.— Բայց միթե սիրահար մը խաբելու պետք չըլլա՞ր:
Ա. ԴԵՐԱՍԱՆ.— Ատոր համար օձի նայվածք պետք է:
