ՆԱՀԱՊԵՏՈՖ.— Թովմա՜... թող գա. (սպասավորը կը խոնարհի և կը մեկնի) Հին ու մոռցված մարդիկներ կը հաճախեն տունս... մեկը զիս կողոպտեց, տեսնենք այս ի՞նչ պաշտոնով կուգա... փոթորիկ մը կա իմ գլխուս վրա:
Տեսիլ Ե
ՆԱՀԱՊԵՏՈՖ և ԹՈՎՄԱ, <(հետո ՍՊԱՍԱՎՈՐ ՄԸ)>
ԹՈՎՄԱ.— Ա՜հ, պարո՛ն, ի՜նչ վատություն էր որ ըրիք, բոլոր ընտանիքս թշվառ ըրիք...աղջիկս մեռավ…
ՆԱՀԱՊԵՏՈՖ.— Ես ի՞նչ ընեմ... աղջիկդ մեռեր է։
ԹՈՎՄԱ.— Դու ի՜նչ ընես, դու ես պատճառը... որ աղջիկս իր եղբայրագրին հետ թույն խմեց և մեռավ։
ՆԱՀԱՊԵՏՈՖ.— Բայց միթե քու հաճությամբդ չեղա՜վ ամեն բան։
ԹՈՎՄԱ. — Պարո՛ն, միթե փոխարեն նենգյալ դրա՞մ խոստացար ինձ...
ՆԱՀԱՊԵՏՈՖ.— Նենգյալ դրա՜մ..., ի՞նչ կըսես...
ԹՈՎՄԱ.- Ահա վատություն մ՚ալ, որ կուրանաս և զարմացյալ կը ձևացնես։
ՆԱՀԱՊԵՏՈՖ.— Բայց բան մը չեմ հասկնար քու խոսքերեդ։
ԹՈՎՄԱ.— Միթե դու չը տվի՞ր նենգյալ դրամը սապատողին որ ինձ հանձնե և զիս խաբե... վատաբար։
ՆԱՀԱՊԵՏՈՖ.— ճշմարի՜տ կըսես...
ԹՈՎՄԱ.— Ա՜հ, այդ ձևերով մա՞րդ կուզես ճաթեցնել...
ՆԱՀԱՊԵՏՈՖ.— (կանչելով) Մակա՛ր... Մակա՛ր...
ՍՊԱՍԱՎՈՐ.— (ներս մտնելով) Դուրս ելավ, տե՛ր իմ...
ՆԱՀԱՊԵՏՈՖ.— Ո՞ւր գնաց։
