զավակս վայրկյան մը միայն և թող դարձյալ խավարին․.. Զավակս, զոր դեռ չեմ տեսած․․․
ՆԱԶԵՆԻԿ.— Մխիթարվե՛, ամուսինս, բավական է որ Հայաստան կույր չըլլա դյուցազնի մը համար․.. Աչքերը զիրար տեսնելն ավելի գեղեցիկ են, երբ սրտերը իրարու մոտ բաբախեն. արդեն խամրած են սիրո ազդու նայվածքները և սրտերը կը սիրեն։
ՎԱՂԵՆԱԿ.— Դժբախտ զավա՜կ... յուր կենացը զվարթ արշալուսին սկսավ թշվառության բաժակը քամել, և իր հորը աչացը հետ իր կենացը պայծառ օրերն ալ խավարեցան... Նազենիկ, ինչո՞ւ ծնար այս զավակը, մինչդեռ իր հայրը անոր քաղցրիկ դեմքը հավիտյան չը տեսնելու պիտի դատապարտվեր... մինչդեռ հայրական սերն անոր սիրուն աչացը մեջ պիտի չը կարդար... Անիծյալ է եղեր այն օրը, Նազենիկ, յորում ես քու գրկեդ բաժնվեցա... Անիծյալ է եղեր այն հաղթությունը, որով հրճվեցավ Հայաստան։ Նազենիկ, երբ հաղթանակավ պատերազմեն կը դառնայի, նույն ատեն, երբ գնդես բաժնված էի քանի մը անձանց հետ, խումբ մը կատաղի Հագարացվոց հանդիպեցա, որոնք հանկարծ վրանիս հարձակեցան և ընկերներս սպաննելով, զիս ալ խողխողել ուզեցին, բայց զորագլուխնին հրամայեց, որ միայն աչքերս կուրցնելով թողուն զիս... Մինչև հիմա հինգ վեց տարի է այսպես վշտահար ու թափառական շրջեցա, մուրացի, միշտ գոչելով, երկինք, լո՜ւլս, լո՜ւլս խավար աչքերուս.․. Այլ ի զուր... Ահռելի գույժ մ՚առի, թե մեռած էիր․․․
ՎԱՀՐԱՄ.— (մեկուսի) Սոսկալի ճակատագի՜ր։
ՎԱՂԵՆԱԿ.— Խավարն ինձ գերեզման մը կը թվեր և ես հոն
