Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Դալարիք և՛ ծառք, և՛ ծաղկունքն ամէն
Ըզգոյնըս յուսոյ առեալ յարարչէն,
Ի սէր յորդորեն ըզմեզ համօրէն.
Մի՛ լար, է՜յ, գերի՛,
Զօրէն անճարի,
Արի՛, ե՛կ, արի՛:
Անձրևն ի վերուստ տեղալ վաղվաղէ,
Ի վերայ թերթից վարդիդ շաղշաղէ,
Քան ըզձոյլ ոսկւոյ, գեղով փաղփաղէ.
Մի՛ լար, է՜յ, գերի՛,
Զօրէն անճարի,
Արի՛, ե՛կ, արի՛:
Ի լոստոց ծառոց քաղցրացար գոչեն,
Թըռչունքն ամենայն զաստուած աղաչեն,
Առ սէր գալըստեան սիրոյդ հառաչեն.
Մի՛ լար, է՜յ, գերի՛,
Զօրէն անճարի,
Արի՛, ե՛կ, արի՛:
Ջըրով աղբերաց զվարդըդ սընուցի,
Եւ անքուն եղեալ միշտ պահպանեցի,
Այսպիսեաւ ցաւով ցայս վայր հասուցի.
Մի՛ լար, է՜յ, գերի՛,
Զօրէն անճարի,
Արի՛, ե՛կ, արի՛:
|
|
