Կարկամ կամօք ըզբարերարդ իմ մոռացայ,
Յօժար սրտիւ փախեալ ի բաց յոյժ հեռացայ,
Ի գիւտ նորոգ եղեռնութեանց անդրանկացայ,
Եւ տարածել զայնս ամենայն քաջ փութացայ:
Զայգի հոգւոյս ապականեաց խոզն անտառի,
Զորս և եգիտ մատնեաց ի հուր վաղվաղակի,
Առ քեզ, տէր իմ, որ գըթածդ ես յամենայնի,
Բարձու ձայնիւ բողոք կալնում անլըռելի:
Շնորհեա՛ ինձ, տէր, օտար աչօք ի յիս հայիլ,
Եւ մի թողուր իմովք ի յայլս անըզգայիլ,
Ինձ զօր՜ութիւն տաղ յայս խընդիր առ կայկայիլ,
Եւ ո՛չ երբէք ի գըթութեանց քոց երկբայիլ:
Սանձեա՛ զլեզուս ըստ աղեղան մի՛ լի քարշել,
Եւ մօր իմոյ զորդիսն այնու վիրաւորել,
Զի մի՛ յորժամ գայցես փոռօք Հօր ի դատել,
Զիս մատնիցես արդար վճռաւ ի բանտն անել:
Զի որքան է ի յիս գիշեր մութն և խաւար,
Ահեղ գազանք յար արշաւեն յորս և յաւար,
Բայց ի ծագիլ արեգականդ զըւարթարար,
Ահաբեկեալ փախչին արագ յիւրեանց փապար:
Յայնժամ զարթեայց ի խորագոյն մեղաց քընոյ,
Ելից ի գործըս վաստակոց մինչ յերեկոյ,
Ուր զըրափն կեանք մարմնականք ողբով սըգոյ,
Յուսով մընամք առաւօտուն հանդերյելոյ:
