Ո՛չ կակղանայ քարն եփիլով միշտ ի հնոցի,
Ո՛չ ծեփիլով շուք ի դէմս իւր, եթէ տացի,
Զի՞նչ ինչ վարժակն առնել կարէ ի դըպրոցի,
Թէ չե՞ս քաղցի,
Կամ մըտացի,
Եւ խելացի:
Ա՛րդ, գայնպիսիսն, թէ կամիցիս յաճախ գանել,
Եւ առ ի գործ քերթողութեան բարակ մանէդ,
Զիղձդ անխոհեմ ո՞չ կարասցես ի գլուխ հանել,
Անշահ է գան,
Իշոց խըթան,
Ուր չիցէ ջան:
Ա՛ան մըսին՝ անիւդ խաշու, անհոտ անհամ,
Ա՛նչափ առեր, որչափ ետուր, մարիկ տարտամ,
Զվարժապետէն է՞ր տըրտընջաս իբր անըզգամ,
Ո՛վ ետ պըղինձ,
Զոսկի էառ,
Ի եղև փարթամ:
Հուրն ի քարի, քարն ի ջրրի՝ հազար տարի,
Թէ հարհարի, մընայ անշէջ և ո՞չ մարի,
Այսպէս ԻՄԱ և զարգաւանդ երկիր բերրի,
