Եթէ ոք ցոք հստցանիցէ առ հըմտանալ ուժոյ նոցին,
Յաստուածաստեղծ հօրէն հարցցէ, այն որ կըրմաց ըզսով հացին,
Մեք սըգալի սէրունդք նորին՝ կամք տակաւին ի նոյն քաղցին,
Բայց ո՛չ ըզգամք անբանացեալքս, որպէս երգն է զըղջասիրին:
Զզօրագըլխաց սոցունց, յաճախ, աստուծարեալքն հըռչակեցին,
Ծովու բանտի և վիշապի, յառակ արկեալ նմանեցուցին,
Որք ի կորեանց միշտ երկչընչիմք, զիա՞րդ կարեմք դէմ ալ սոցին,
Եթէ ոչ իսկ ի յաստուծոյ մեզ օգնութիւնք յարաբերին:
Որպէս գըտեալ հաւ մի բըտեալ, ունի ըզմեզ ի բըռին իւր,
Փարի ըզմեօք ո՛չ յօգուտ մեր, այլ առ ի քեն և ի կեր իւր,
Խրախուսանօք զայն օր տօնէ, յորժամ արկցէ զոք ի սոր իւր,
Զորս որսացեալ շեղջակուտէ, որք փափագին քաղցր եղջերին:
Ջչարդ անյաջորդ, չարեօք որսան, չարք ի չարիս oտարական,
Բառնան ի քէն զերթայքն յինէն, ըզձայնն ահեղ մեծ ողոտման,
Ահեղ ատեան անօգնական, ո՛չ հայր, ո՛չ մայր, ո՛չ ազգական,
Ամենայն ոք՝ է բեռն ինքեան անդ բաւական, յոր շիւարին:
