Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Յորում եթէ ոք խոցիցի՝ անբուժ մընայ,
Զվարձն յինքենէ մերժէ կամաւ, զերթ անիմայ,
Զի որ կըրէ զայն յակամայ՝ չէ՛ պաշտօնեայ,
Զի կենցաղիլ կամի անխաչ տէրն հակակայ:
Աշխարհս է ահագին ծով լայնատարած,
Յորամ ալեօք ծըփի անձն իմ արտալած,
Նաւաբեկեալ տանջիմ գերիս չարազգած.
Ողորմեա՜ ինձ, աստուած, ողորմած գըթած:
Ի կորըստեան շաւիղս չարին ընթացայ,
Եւ ի՝ յառնել հողմոց յո՜յժ սասանեցայ,
Հարեալ միշտ կոհակօք ես կործանեցայ.
Ողորմեա՜ ինձ, աստուած, ողորմած գըթած:
Իջի ես երերմամբ ի խորս անդընդոց,
Եւ զիս պաշարեցին ըզբօսանք գետոց,
Մերժեցայ յաւիտեան և սուրբ աչաց քոց.
Ողորմեա՜ ինձ, աստուած, ողորմած գըթած:
Կարդացի զանան քո ի դրանց դըժոխոց,
Մի՜ մերժեր զիս, տե՜ր, ի սուրբ երեսաց քոց,
Խառնեա՜ զիս սիրով քո ի թիւս արդարոց.
Ողորմեա՜ ինձ, աստուած, ողորմած գըթած:
Մաշեցաւ ի ցաւոց անձն իմ ողբալի,
|
|
