Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Եւ մեռեալ հոգի իմ արդ՝ ապականէ,
Արի՝, տէր, ի խընդիր, արի, տէր արի.
Ողորմեա՝ ինձ, աստուած, ողորմած գքթած:
Փութացաւ որասլոյ նախնի թըշնամին,
Բիւր չարիք առ հասոյց քոյոյ պատկերին,
Ողբալով հառաչեմ առ քեզ ցաւագին.
Ողորմեա՛ ինձ, աստուած, ողորմած գըթած:
Գոչէ միշտ ի վերայ իմ անեղագիճ,
Կատաղի վիշապն այն, օձն անդընդային,
Մաղթանօք դըշխոյի մօր քոյ միշտ կասին.
Ողորմեա՛ ինձ, աստուած, ողորմած գըթած:
ԲՈՂՈՔ ԶԱՆՁՆԷ ԵՒ ԿՏԱԿ ԱՆՍԸՏԱԿ
Յորժամ հասի ես ի յարբանս, գեր սիրանակ և հասարակ,
Հոլաթևեալ ի չու անկայ, իբր ամեհի ձի սանձարձակ,
Ըզպարանոց բարձրացացեալ, մըտրակեցայ յաշ և յահեակ.
Ինքըս վայրագ,
Սիրտքս համարձակ,
Տենչըս խառնակ,
Տիս յաջողակ:
Քան ըզծաղիկ անապատի, խորշակն եհար միջօրէի,
Գեղեկցութիւնս իմ, եկուր հուր, եթող զիս մերկ յամենայնի,
|
|
