Զի մի՛ ըզքեզ գըտանիցէ, մերկ և թափուր մահն ւ’ անպատրաստ:
Հիւսել փութա՝ զսէրդ ընդ միոյն, որ միացոյց զքեզ ընդ ինքեան,
Վասըն զի յայս իսկ արարան, որդիք մարդկան միանգամայն,
Իսկ թէ տայցես զայն օտարաց, զորս աստ յիշելն ո՛չ է արժան,
Ի վնաս անձին քոյ կենցաղիս, ընդ մէջ հատման պահեալ մահուան:
Օտարաբար վարել ըզկեանս չէ՛ վայելուչ մեըս հաւատոյ,
Ուտել, ըմպեյ և ըզբօսանք, ծանըոցք են միշտ առն աստուծոյ,
Թէպէտ զըղջալն ո՛չ է անշահ, յետ խօսելոյ և վիճելոյ,
Բայց որ պարկեշտն է յաւելու ըզկեանըս իւը նոը ի նորոյ:
72
ԶԵՕԹՆԻՑ ՄԱՀԱՑՈԻԱՑ ՄԵՂԱՅ ՅՈՐՈՑ ԵԻ ԳԵՐԵՑԱՅ
Ի յեղյեղակ լոյծ փոփոխման, արմատ ձըգեալ կալայ գտեղի,
Հաստատուն կալ ի նոյն կայի, ժամ մի ողջոյն ոչ՛ կարացի:
Անլուր եղեալ կենաց բանին, ի յառասպելըս կործանիմ,
Քակեալ ըզցանկ բարերարին, օրըստօրէ առ եղծանիմ.
Ի կալ ի կապ արկեայ նեղեն, ջանիւք հնարից ո՛չ զերծանիմ,
Անփորձ մընալ ի բանտ մարմնի, ժամ մի ողջոյն ոչ՜ կարացի:
Խախալամիտ եղեալ գերիս, ունայն տըքնի՞մ ի դըպրութեան,
Ի յիմաստից թափուր գոլով, գոռամ, գոչեմ ամպանըման.
Թէև թերթիկ մի ընթեռնում, զայն ևըս տամ ի յօրանչման,
Կալ մի վերայ քո սուրբ բանի, ժամ մի ողջոյն ո՛չ կարացի:
