Ես եմ արև, ամենափայլ բազմազեղուն,
Լոյս ի յուսոյ, և ճառագայթ՝ անճառ անհուն,
Բայց ոչ աչաց և ոչ՝ մարմնոյ տըկարագոյն,
Այլ գերաբուն յաւէտ խօսուն ի միտս հոգւոյն:
Զի արարիչն, երբ զարարածս փառաւորեաց,
Բիւր պարգևօք ճոխացուցեալ գերապատուեաց,
Սակայն ինև հրաշազըննին թագազարդեաց,
Զոր քաջ գիտե զբուն հայրենիս այր իմաստան:
Զիս մարգարիտք լուսափայլում կան ծըրարուն,
Սըփռեալ ի գիրս, յորամ շրջիս անկիւն-անկիւն,
Որք տըքնութեամբ դեգերելով գործեն ըզգուն,
Այնք ըստանան զիս և լինին բազմաբեղուն:
Ո՛չ որք փութան առ դասատուն այգուն-այգուն,
Գոլ կարիցեն շահավաճառ և մեծատուն,
Այլ որք կըրեն անշընչախառն ըզցաւ քաղցուն,
Կերպակցապէս լինին հասուն և կատարուն:
Շարակայի առ այս նըպաստ և միտք ցածուն,
Յորս և աղօթք՝ յորդ պրտասուօք յոյժ աճեցան,
Մանուկ նիրհուն և մըրափան ինձ չէ սիրուն,
Այր մաքրասուն միայն լինի ինձ գանձատուն:
