Թէ կըրթիցիս ի յայս վաստակ բարեպաշտօն,
Տո՜ւր միշտ զաստիսդ և ըզմարմնոյսդ ի մոռացօն,
Վարժեա՝ յաճախ ըզմիտըս քո առ ի լալօն
Զի զայս խնդրէ ճըշդիւ ի քէն իմս իրաւուն:
Քեզ օրինակ իսկ և Քանօն կայ Սալօմօն,
Թե Քանիօն քան զամենայն գըտաւ ըզդօն,
Այր բարձրացօն ո՜չ է ըմբոն յիմըս կոչօն,
Խոնարհք ևեթ իսկ ժառանգեն զգանձն իմ թագուն:
Վա՜յ այնոցիկ, որք ո՜չ գիտէվ զիմըս պաշտօն,
Տարակացեալ իբրև ներօն խառնակըրօն,
Ես այնպիսեաց յաչսըն մըխիմ զերթ Գայիսօն,
Դատեմ խըստիւ ի հուր հնագոյն առնեմ նըկուն:
Եթէ իցեմ աստուածաշունչ արդ պատուելի,
Տո՜ւր ապաքէն ում հաւատաս ինձ սուրբ տեղի,
Քանզի փախչիմ ես յանմաքրոյ որ չէ՜ բարի,
Փորձ ի չարիս դատարկասուն և անկայուն:
Որք յոռութեամբ զանձինս իւրեանց յարակ լընուն,
Չուն իմաստից լինի նոցա դըժուարահուն,
Թէպէտ բաղխեն զդուռն իմ փակեալ այնք զօրն ի բան,
Ո՜չ շընորհեմ զայն զոր հայցեն բան ներգործուն:
