Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Հոգւոց գերիչք, չարք անուղղաց՝ սա դա նա,
Այս է մարմին՝ աշխարհ և չար սատանայ:
Զի սուրբ գրեանք՝ ըզչափ անձին
Ոսուցանեն մեզ ճանաչել,
Ուստի յիմարն ո՛չ ճանաչէ,
Իսկ իմաստունն ի ճանաչ էլ:
Զորս յիշեցաք աստէն ի ափն առհասարակ,
Զայնս ամենայն իմ միտքս քո ա՛ռ հաս արագ:
Մինչ կամեցաւ գոյ հակառակ արարողին,
Այնու ըզցաւս իբրև ըզբեռն արարողին,
Զի մինչ էիք միշտ անկըրոնք և անկայք,
Վասն այնորիկ հողմով խըլեալ դուք անկայք:
Նըկրտելով արագ ճըգմամբք,
Մինչ ընկալան ըզհայցելին,
|
|
