Է՛, իմ վարդիկ, ըզքեզ ողբամ ամի-ամի,
Քումըդ գեղոյ թըշնամի է ամէն քամի,
Թուփըդ խըլել, թերթըդ ցըրել ի բաց կամի.
Ըզնա քահեա՛,
Ըզքեզ պահեա՛,
Եւ զիս շահեա՛:
Տապ և խորշակն ի քէն ի բաց ո՜չ հեռանան,
Գեղով քոյին ի յախտա իւրեանց յորդ ջերանան,
Հազար դարիւ և բիւր սիրով ո՜չ մերանան.
Զայնըս քահեա՛,
Ըզքեզ պահեա՛,
Եւ զիս շահեա՛:
Բարակ-բարակ թերթից քոյոց նըրբատեսակ՝
Զեն տալ ջանան տապախառնեալ հողմն և խորշակ,
Վասն ալն ի լաց և ի սուգ կամ գերիս յարակ.
Արդ, լե՜ր տեղեակ,
Ես քեզ գուշակ,
Հնարեա՛ ճարակ:
Քեզ Կարմելոս և Լիբանան, այլև Սանիր
Սահման կալեալ, բանակ արկեալ՝ օթևանի՜ր,
Մինչև անցցէ ձիւն և ձըմեռն՝ այդրէն խնամիր.