Ծաւալեալ, շըրջան առեալ թընդմամբ սաստկագին,
Ի ծոցըս վայրի դաշտաց յառաջ խաղային.
Ո՜վ, տէր իմ,
Անհուն սէր իմ,
Մինչ յայս հայեցայ,
Առաւել քան ըզդշխոյն՝
Ես յիմարացայ:
Սար ու ձոր և դաշտք ամէն վեր զարդարեցան,
Տիրաստեղծ, աստուածաստեղծ հանդերձ ըզգեցան,
Տեղ ու ցեղ և գոյնըզգոյն ծաղկօք առլըցան,
Ճոխացան, փարթամացան և վայելչացան.
Ո՜վ տէր իմ,
Անհուն սէր իմ,
Մինչ յայս հայեցայ,
Առաւել քան ըզդշխոյն՝
Ես յիմարացայ:
Անդաստանք և բուրաստանք արդ ընդոստացան,
Ի յերկնից ցօղ ընկալեալ՝ ի քնոյ արթնացան,
Կայսրապէս պըսակ ի գլուխ՝ փառօք ճոխացան,
Շաղահիւս մարգարտաշար թագիւ պըճնեցան.
Ո՜վ տէր իմ,
Անհուն սէր իմ,
Մինչ յայս հայեցայ,
Առաւել քան ըզդշխոյն՝
Ես յիմարացայ:
Մաքուր և ականակիտ ջուրքըն աղբերաց,
Դըդըչմամբ և կարկաչմամբ բըղխին ի լերանց,
