օրվա սաստիկ կռիվներից հետո ամրոցը գրավվեցավ և մելիք-Թամրազը գերի բռնվեցավ: Յուսուբը հրամայեց նրան կախ տալ մի չինարի ծառից[1] ինքը այնուհետև սկսեց կառավարել Գյուլիստանի իշխանությունը: Մելիք-Թամրազից մնաց մի որդի Սարուխան-բեկ անունով, որը 1723 թ. հայոց գունդերի չորս քաջ զորապետներից մեկն էր:
Մելիք-Յուսուբի մայրը, խելացի Ղամար-Սոլթանը, որ իր խորհուրդներով ոչ սակավ օգնեց որդու բարձրանալուն, վախճանվեցավ 1753թ.: Նրա մարմինը թաղվեցավ Մելիք-Բեգլարյանների տոհմային գերեզմանատանը Հոռեկա վանքի հանդեպ:
Մելիք-Բեգլարյանների մնացած պատմությունը ժամանակագրական կարգով կտեսնեք մեր հոդվածի շարունակության մեջ:
2.Ջրաբեդի Մելիք-Իսրայանների ծագումը:
Ջրաբերդի Մելիք-Իսրայալնների ծագման մասին մենք շատ փոքր տեղեկություններ ունեք: Մի գրչագիր պատմությունից քաղում ենք այսքանը միյայն-թե Մելիք-Իսրայելի որդի Մելիք-Եսայի Սյունյաց աշխարհի գլխավոր խանին սպանելու համար, որը անբարոյական նպատակներ ուներ նրա քրոջ վերաբերությամբ, 1687թ. գաղթում է Ղարաբաղ, բերելով իր հետ բազմաթիմ ընտանիքներ: Խանի զորքերը հետամութ են լինում նրան, բայց Մելիք-Եսային Մռավ լեռան ձորերի մեջ ջարդում է նրանց, և սպանում է խանի յոթ որդիներին, հապշտակելով նրանցից ահագին պատերազմական ավար, իսկ մնացածներին Հանդաբերդի և Ծար գավառի կողմերից փաղցնում Է:
Այնուհետև մռավ սարի լեռնաբնակներին և վրանաբնականներին հետզհետե դեպի ինքը գրավելով, Մելիք-Եսային ավելի զորանում է, տիրում է Կուանք կոչված ձորին և սկսյալ Ռմբոստյան լեռներից մինչև դյութական գյուղը, որ այժմ կոչվում է Կաթուղկասար, տարածում է իր տիրապետությունը:
Մելիք-Եսայու մահից հետո նրան հաջորդում են մյուս եղբայրներն, նախ՝ Ալլահ-զուլի-Սուլթանը, հետո՝ Մելիք-Աթամը: Դրանք ավելի զորանալով, տիրում են Վերին Խաչենի, Հանդաբերդին, Հաթերքին Ականային և Ջրաբերդին, այսպիսով ավելի ևս ընդարձակում են իրանց իշխանությունը:
Ալլահ-ղուլի սոլթանը, որպես կտեսնենք, դավաճանությամբ
- ↑ Այդ չինարի հինավուրց ծառը մինչև այսօր ցույց են տալիս Գյուլիստանի և Ջրաբերդի սահմանի վրա, և կոչվում է «Ղանլու չինար», որ նշանակում է արյունոտ չինարի:
