թագաժառանգի՝ Աբաս-Միրզայի մոտ այնքան մեծամեծ պաշտոներ էին վարում, և այդ թագավորների ամենասիրելիներն էին, բայց ոչ մի աստիճան և ոչ մի տիտղոս չստացան: Հայր Բեկնազարյանը ծառայում է 33 տարի (1795-1828), իսկ որդի Բեկնազարյանը 43 տարի (1795-1838), բայց երկուսից և ոչ մեկը որևէ աստիճան չէ ստանում: Պարսից թագավորները տիտղոսներ և աստիճաններ շնորհելու մեջ ժլատ չեն, այլ ընդհակառակն, շատ առատաձեռն են: Հիշյալ թագավորների օրերում հայերը ստացան խիստ փայլում և խիստ փառավոր տիտղոսներ, ստացան և բարձր աստիճաներ: Ես կշիշեմ մի քանիս անուներն միայն:
Մանուչար-խանը ստացավ «մոհթամեդ դովլե» տիտղոսը, որ նշանակում է նեցուկ կամ սյուն պետության: Դա Աղա-Մամադ-շահի Թիֆլիսից տարած գերիներից էր, Էնիկոլոփյանների տոհմից: Պարսկաստանում այն աստիճանի բարձրացավ, որ Ֆաթալի-շահի օրերում վարում էր Կասպից ծովի հարավային նահանգներին` Գիլանի, Մազանդարանի փոխարքայության պաշտոնը: Իսկ Մամադ-շահի օրերում Սպահանի և ամբողջ պարսկական Արաբիստանի փոխարքան դարձավ: Ռուսաց թագավորը ուղարկեց նրան մի թանկագին, ակնակուռ դաշույն: Եվ մինչդեր ռուսաց Պարսկաստանի լիազոր դեսպանը` կոմս Մեդդեմը, պատրաստվում էր այդ ընծան մատուցանել, նա արդեն մեռած էր (1847 թ.)[1]:
Խոսրով խանը ստացավ «վալի» տիտղոսը, որ նշանակում է տիրապետող, իշխան, յուր չափազանց ուժեղության պատճառով, նա կոչվում էր և «շիր», որ նշանակու է առյուծ: Դա նույնպես Աղա Մամադ-շահի Թիֆլիսի տարած գերիներիցն էր, տեր Սամուլելի որդին, Ղայթմազյան տոհմից: 1838 թվին կարգվեցավ փոխարքա Ֆարսիստանի և խաղաղացրեց Սպահանի խռովությունները, որ տեղի ունեցան Ֆաթալի-շահի վախճանվելուց հետո[2]:
Սուլեյման-խանը նույնպես Էնիկոփյանների տոհմից էր, ստացավ «սամը-դովլե» տիտղոսը, որ նշանակում է սուր պետության: Դա մի նշանավոր զորավար էր, երկար ժամանակ վարեց
