Հանկարծ ներս մտավ Ռեսը։
— Ի՞նչպես անցավ,— հարցուց նա։
— Շատ լավ. արդարև՛, շատ լավ, Ռես,— պատասխանեց Սոլոմոն-բեկը։— Բախտը ձեռնտու եղավ ինձ, այնտեղից այս գեղեցիկ հիշատակարանը ևս բերելու։
Նա տվեց Ռեսին նշանիկը։
Ռեսը ուշադրությամբ զննելով` ասաց.
— Նկարիչը չէ սխալվել. այո՛, «աստված սեր է...»։ Երևում է, օրիորդի թարմ ուղեղի մեջ երևակայություն է խաղում... սերը, յուր կախարդական սլաքը դիպցրել է նրա սրտին։ Եթե ես էլ ասեղնագործել գիտենայի, այդ նշանիկի վրա կավելացնեի մի նազելի բանաստեղծի երգը.
— Ո՞ր բանաստեղծի, ի՞նչ երգ,— հարցրուց Սոլոմոն-բեկը։
— Մելիքզադեի, ահա այս երգը.
Եվ նա սկսեց յուր խռպոտ ձայնով երգել։
|
— Ճշմարիտ է ասել բանաստեղծը,— առարկեց Սոլոմոն-բեկը։— Երբ աստված սեր է, և սերը աստված է, ուրեմն, ուր կա սեր, այնտեղ կա և աստվածություն։ Կարծեմ, Ռես, ես չսխալվեցա իմ տրամաբանության մեջ:
