են քան տասն և յոթը։ Սայիդը Զեյնաբ-խանումի սենեկասպաս ծառան էր։
— Քնե՞ց խանումը,— հարցրեց Մարջանը սպասավորից։
— Ես մատուցի երրորդ անգամ ղեյլան, նա տակավին ծխում էր։
— Նստի՛ր, Սայիդ, ես խոսելու բան ունեմ քեզ հետ։
Պատանին նստեց և նրա փայլուն աչքերն անհամբերությամբ նայում էին Մարջանի երեսին, որ նույն ժամուն ավելի հրապուրիչ կերպով կախարդում էր պատանու սիրտը։
— Ես այլևս ստրուկ չեմ, Սայիդ, իմ տիրուհին այսօր շնորհեց ինձ ազատություն։
— Աստված, քեզ փառք,— բացականչեց պատանին զգացմունքով լի ձայնով, և նրա կրակոտ աչքերի սպիտակուցքն ավելի շլացուցիչ կերպով նկարվեցան սև շրջանակների մեջ։
— Լսիր, Սայիդ,— առաջ տարավ Մարջանը։— Դու նույնպես ստրուկ չես լինի, եթե ինչ ասելու լինեմ քեզ դու իմ խոսքը պահես։
— Սայիդը սիրում է քեզ, նա չէ կարող քո խոսքը կոտրել։ Թող անիծված լինի Սայիդը, թող քո գիսակներն արյունի մեջ տեսնե նա, եթե քո խոսքը չլսե։
Լսելով այդ սարսափելի երդումը, Մարջանը մանրամասնաբար պատմեց Սայիդին յուր տիկնոջ «հեքիաթը», հայտնեց նրա նպատակը, թե պետք էր աշխատել նրա սիրած տղամարդին հարեմխանան մտցնելու։
— Այդ գործի մեջ, Սայիդ,— ավելացրեց խափշիկը,— դու ոչ միայն պիտի գաղտնիք պահես, բայց և պետք է օգնես Մարջանին յուր տիկնոջ կամքը կատարելու։ Այն ժամանակ մեր տիկինը կտա քեզ ազատություն։
— Ես ամեն բանի պատրաստ եմ, եթե ինձ սպանեին ևս։
— Ուրեմն ամեն ինչ վերջացած է։ Մեր տիկինը հասնելով յուր նպատակին, մենք նույնպես կհասնենք մերին...
Այսինքն կպսակվեինք, ա՞յդ ես ուզում ասել։
— Այո՛։
Պատանու աչքերը վառվեցան, նա գրկեց յուր սիրուհին և մի տաք համբույր քաղեց նրա թշերից։
