— Դու կատարյալ սատանա ես, Մարջան,— խոսեց Զեյնաբ-խանումը ծիծաղելով.— ուրեմն նա կմտնի ինձ մոտ որպես կախա՞րդ։
— Այո՛։ Բայց լսեցեք, տիրուհի, այդ բոլորը չէ։
— Այլևս ի՞նչ ունես ասելու։
— Մենք չենք կարող այդ գաղտնիքը ծածուկ պահել Սայիդից,— նա պետք է գիտենա բոլորը։
— Ի՞նչպես հավատալ նրան։
— Ես երաշխավոր եմ լինում իմ գլխով։
Տիկինը մտածության մեջ ընկավ։
— Դու երևի ամենը պատմեցի՞ր նրան,— հարցրուց խանումը րոպեական խռովությունից հետո։
— Բոլորը։ Թո՛ղ իմ տիկինը չվրդովվի, Մարջանը լավ գիտե յուր գործը։ Ես խոստացա Սայիդին, թե խանումը կշնորհե քեզ ազատություն, եթե դու լուռ պահես լեզուդ։
— Նա ի՞նչ ասավ։
— Նա խոստացավ ոչ միայն լուռ մնալ, այլև ամեն բանի մեջ օգնել մեզ։ Եվ երդվեցավ սարսափելի երդումներով և իմ սիրով։
— Քո սիրո՞վ,— կրկնեց տիկինը մի փոքր սիրտ առնելով։
— Այո՛, իմ սիրով,— պատասխանեց Մարջանը ծանրությամբ։— Մենք մեր տիրուհուց գաղտնիք չունենք, Մարջանը և Սայիդը սիրում են մեկ-մեկու։
Թե՛ խափշիկը և թե՛ մալայեցի պատանին, Զեյնաբ-խանումի սեփական ստրուկները լինելով, նա կատարյալ իրավունք ուներ նրանց ազատություն շնորհելու։
— Այս օրից Սայիդն ազատ է,— խոսեց տիկինը գոհունակ կերպով,— բայց լսի՛ր, Մարջան, թե դու և թե քո սիրականը չպիտի հայտնեք ձեզ ազատված մինչև մի հարմար ժամանակ, մինչև դուք պսակված կլինեիք։
— Հասկանում եմ.․․— ասաց խափշիկն ուրախալի ձայնով և համբուրեց յուր տիկնոջ ոտքերը ի նշան յուր շնորհակալության։
— Ուրեմն դու մի՛ ուշացիր, Մարջան, շուտով ազանը կկանչեն։
— Դուք միայն ասացեք, թե որտեղ է նրա բնակարանը։
— Դու կգտնես նրան քաղաքիս Սար-Ասքերի տանը, նրա կալվածքներն է կառավարում։
— Այդքանը բավական է ինձ,— ասաց Մարջանը վեր կենալով։— Դուք կախարդին սպասեցեք գիշերվա տասներկու