Էջ:Raffi, Collected works, vol. 1 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/429

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Ի՛նչի։ Իմ տիկնոջ սրտիկը կարծեմ այժմ գո՜հ է։

— «Չափազանց ուրախությունը նույնպես անհանգիստ է անում մարդուն, որպես տրտմությունը»։ Գիտե՞ս այդ առածը։

— Այդ իրավ է,— պատասխանեց խափշիկը և պատմեց բոլորն, ինչ որ խոսացել էր քանի րոպե առաջ ներքինապետի հետ չիլայի մասին։

Տիկնոջ գիշերվա անքնությունից նվաղած աչքերը կրկին զվարթացան նոր հույսերով։

— Սատանան ինքը չէր կարող մտածել այդ, Մարջան, դու կատարյալ մարգարեուհի ես։ Աղախնին այդ փաղաքշող խոսքերը խիստ ուրախություն պատկառեցին։ Իսկ տիկինը փոխեց յուր խոսքը հարցնելով.

— Քերեմ-բեկը քեզ ցույց տվեց մի տուն, այնպես չէ՞, Մարջան։

— Հրամեր եք, Սալոմեի տունը։

— Դու լավ հիշու՞մ ես այն տունը։

— Աչքերս խփած կարող եմ գտնել։

— Շատ լավ,— հառաջ տարավ Զեյնաբ-խանումը:— Ինձ կարող ես այսօր այնտեղ տանել, որ ամրոցում ոչ ոք չհասկանա։

Խափշիկը փոքր-ինչ մտածելուց հետո պատասխանեց.

— Կարող եմ։

— Ի՞նչպես։

— Շատ հեշտ կերպով։ Ամրոցում ոչ ոք չգիտե, թե կախարդը հեռացել է։ Ես առավոտյան ներքինապետին ասեցի, թե դեռ այստեղ է։ Դուք կհագնեք կախարդի շորերը և այնպես դուրս կերթանք։

— Մի՞թե նա շորերը այստեղ թողեց։

— Եվ հարկավորություն չկար «նրան» կախարդի շորերը հագնելու։ «Նա» գնաց լուսաբացից կես ժամ առաջ։ Ամենքը քնած էին։ Ես «նրան» դուրս տարա հարեմխանայի հետքի դռնով բաղնիքների բակը, դռնապանը մեռելի նման ընկած էր. ինքս դուռը բաց արի, «նա» հեռացավ։ Դրանից հետո «կախարդի» դերը կկատարեք դուք։

— Որպե՛ս։

— Երևակարյալ Զենյաբ-խանումը, չիլա, մտած՝ մինչև քառասուն օր փակված կմնա յուր սենյակումն, իսկ իմ տիկինն որպես կախարդ գնալ և գալ կունենա նրա մոտ:

— Հասկանում եմ... Մարջան, այդ գեղեցիկ միտք է։