վեր կացավ, յուր ձեռքով պատրաստեց մի ղեյլան և մատուց ամուսնուն։ Ղեյլանի ծխաքարշը բոլորը զարդարած էր գույնզգույն ծաղիկներով։
Իշխանը սկսեց ծխել։ Ֆերուզը ներս մտավ և վայր թողեց օթյակի վարագույրները։ Քանի րոպեից հետո խավարը ծածկեց յուր պարկեշտ թևքերի տակ հարեմական իշխանի բոլոր սիրակցությունը...
Բայց Ջեյրան֊խանումը, դուրս գալով Բագիմ֊խանումի սենյակից, նրան հանդիպեց Խուրշիդ-խանումը, որի մասին կես ժամ առաջ խոսում էին երկու տիկինները։ Խուրշիդը, կատաղած առյուծի նման, միայնակ ման էր գաչիս հարեմխանայի բակումը։
— Ջեյրան, Ջեյրան,— կանչեց նա հեռվից։
Ջեյրանը կանգնեց։ Նա մոտ եկավ։
— Իմամ-Հուսեյնի գերեզմանին երդում լինի,— ասաց նա բարկացկոտ ձայնով,— եթե առավոտյան ես Բագիմի ծամերը մեկ-մեկ դուրս չքաշեմ...
— Ինչո՞ւ։ Գժվե՞լ ես,— հարցրուց Ջեյրանը զարմանալով։
— Նա համարձակվո՞ւմ է իմ հերթը խլել։
— Ի՞նչ հերթ։
— Իշխանն այս գիշեր ինձ մոտ պիտի լինե՞ր, թե նրա մոտ:
— Թող քեզ մոտ լիներ,— պատասխանեց Ջեյրանը սառնությամբ։— Բագիմը խո զոռով յուր մոտ չէ՛ տարել։
Խուրշիդն ավելի կատաղեցավ։
— Զոռով չէ՛, բա ի՞նչ է։ Նա չէ՞ր իմանում, որ հերթն իմն է։
— Նա ինչո՞վ իմանար։ Նա էյլմ֊ղեյբի[1] չգիտե,— հեգնորեն ասաց Ջեյրանը։
— Ես նրան կհասկացնեմ, թող առավոտը լուսանա...: Ես այն թուրքմենի քածին ցույց կտամ...
— Գնա՛, գնա՛, դու կռիվ ես պտրում,— ասաց Ջեյրանը հանդիմանական կերպով։— Եթե նա թուրքմեն է, դու էլ մութրուֆ (ցիգան) ես... մի շատ ազնիվ ցեղից չես...
Բոշա Հարեմի աչքերը վառվեցան բարկության կրակով: —Դու՛, անզգամ, պաշտպանո՞ւմ ես այն անառակին,— կոչեց նա հարձակվելով Ջեյրանի վրա։
— Անզգամն էլ, անառակն էլ դու ես...։
- ↑ Էյլմ-ղեյբի նշ. գիտություն աներևույթ բաների. գերբնական ուսումն: