Նույն միջոցին ժամիցը ետ դարձավ նրա մայրը, Շուշանը, և տալով աղջկան մի պատառ նշխարք, ասաց.
— Վա՛, աղջի, ջեր շուրերդ չե՞ս հագի։
— Է՜հ, ինչի համար հագնեմ...— պատասխանեց օրիորդն երեսը շրջելով:
— Դու էլի լացել ես, աչքերդ կարմրել են:
— Չեմ լաց էլի, գլուխս է ցավում:
— Հիմա էլ աչքերումդ արտասուք կա, ի՞նչու ես ինձ խաբում:
— Չեմ գիտում...— պատասխանեց օրիորդը տխրությամբ։
— Էլի իծանիրդ մո՞տ ին էլի։
Նատոն ոչինչ չպատասխանեց և կամենում էր սենյակից դուրս գնար:
— Արի՛ չարսավս ա՛ռ,— կանչեց նրա մայրր։
Նատոն առեց չարսավը, ծալեց մի կողմ դրեց և սկսավ մոր համար թեյ ածել: Շուշանը նստած էր փոքրիկ տախտի վրա լուսամուտի հանդեպ:
— Զումշուդ—բեկը էսօր չէ՞ եկել,— հարցրուց նա։
Այդպես կոչվում էր նրանց ղարաբաղցի փեսացուի անունը։ Իսկ Նատոն փոխանակ ուղղակի պատասխանելու հարցրուց.
— Դեդի, ինչկլի ե՞փ էդ տղեն միր տուն պիտի գա ու գնա։
— Հուղե՜մ քու տուտուց գլուխը,— պատասխանեց Շուշանը հեգնական ժպիտով. միթոմ դու ուրախ չե՜ս վուր նա գալիս ու գնում է...
— Ի՜նչ ունիմ ուրախանալու... հարևաններն ինչ ասիս ինձ վրա ին ասում... ամենի բերնի՛ մաստաքն ես իմ դառի...
— Նրանց աչքն էլ տրաքի՛,— բարկանալով պատասխանեց Շուշանը:
Այդ խոսակցությանը վրա հասավ ուստա Գրիգորը։— Լավ ես ասում, ա՛ կնիկ, ախար բանը բանի նման չէ, է՛, հարևաններն ի՛նչ մեղք ունեն, որ բամբասում են...
Շուշանն ավելի բարկանալով կտրեց ամուսնի խոսքը.
— Ա՛ մարդ, էդ քու խելքի բանը չէ՛, ծիտը ձլիվ մե ղափասի մեջն իմ ձգել, հիմի դուն ուզում իս թռցնի՞...
— Դուն դեդի,— մեջ մտավ Նատոն արտասուքը սրբելով,— դուն իմ բողազը պիտիս դուս կտրի, վունց որ տեհնում եմ...
Օրիորդը էլ չսպասեց պատասխանի, սենյակից դուրս եկավ։
— Իմ հոգին գիտենա, դրուստ է ասում Նատոն,— ասաց ուստա Գրիգորն աղջկա դուրս գնալուց հետո։— Ջեր չնշնած տղին