— Բավական է, գլուխս մի′ տանիր, այժմ հասկացա, որ սիրահարված ես,— նրա խոսքը կտրեց Քաջբերունին։
— Ոչ′, այդպես մի′ կարծիր, միայն դու գիտես, որ ես գեղեցկասեր ճաշակ ունիմ։
— Այո′, ես գիտեմ․․․ Միայն ասա′, ի՞նչ ազգից է քո նկարագրած հավերժահարսը։
— Նա հայ է։ Բայց, Սմբատ, եթե ես լինեի պատկերահան և կամենայի ընծայել աշխարհին գեղեցկության դիցուհու կատարելատիպը, ես միայն նրան գաղափար կընտրեի իմ գործին։
— Այդ արդեն չափազանցություն է։
— Ո′չ, Սմբատ, քանի որ չես տեսել, կարելի է այդպես կարծել, բայց դու արդեն խոստացար գալ ամառանոց, ես կծանոթացնեմ քեզ նրա հետ, և դու անտարակույս կգովես նրա գեղեցկություն։
— Կրթվա՞ծ է։
— Այդ մասին լեզուս կարճ է․․․ այո′, նա կրթված է, որքան կարող է կրթվել մի հայ աղջիկ այստեղի դպրոցներում։ Գիտե ռուսերեն, ֆրանսերեն, վրացերեն, հիանալի երգում և նվագում է։
— Իսկ հայերե՞ն։
— Հայերեն չգիտե, հայությունը նրա դավթարումը գրված չէ։
— Ի՞նչ գրքեր է շատ կարդացել։
— Ռոմաններ։
— Պրծավ գնաց․․․ արդեն հայտնի է, թե նա ի՜նչ պտուղ պիտի լինի։
Խոսակցությունը նրանց մեջ ընդհատվեցավ, երբ Քաջբերունին սկսավ վառել յուր ծխամորճը։
— Ճշմարիտ զարմանալի է, թե դու ի՜նչպես ես անցկացնում այստեղ միայնակ,— հարցրեց Քաջբերունուն Արամյանը։
— Հապա ի՞նչպես պետք է անցկացնել,— պատասխանեց Քաջբերունին անփույթ կերպով․— պարապում եմ քանի չեմ հոգնել, բայց երբ հոգնում եմ, նստում եմ այս լուսամատի հանդեպ և նայում եմ պարտեզին։
— Բայց դու ավարտեցի՞ր քո «Հայկական կյանքը»։
— Ավարտեցի։
— Ո՞ւր է։
Քաջրերունին ցույց տվավ պահարանում մի քանի հատ տետրակներ։ Արամյանը մոտեցավ, վեր առավ նրանցից մինը, որ դրված էր խոշոր և խառն գրչով, և սկսավ նայել։