— Այո՛,— պատասխանեց Քաջբերունին,— միայն ասա՛ շուտ տան, մի քիչ կարագի և հացի հետ. ես այժմ գայլի պես սոված եմ։
— Երևի առավոտյան զրոսանքը և լեռնային օդը գրգռել են քո ախորժակը. ահա ամառանոցի զանազանությունը քաղաքի ապականված մթնոլորտից,— կրկնեց Արամյանը՝ ձայն տալով ծառային, որ շուտ բերե։
Ծառան ներս բերավ հեշտաեռը, և մի քանի րոպեից հետո նրանց առջև պատրաստվեցավ թեև չափավոր, բայց ախորժելի նախաճաշիկը։
Նախաճաշիկից հետո նրանք սկսեցին ծխել։ Քաջբերունին յուր սովորության համեմատ նստեց լուսամուտի առջև, Արամյանը նույնպես նստեց նրա հանդեպ։
— Ինչո՞վ ես պարապում այժմ, Վահե,— հարցրեց Քաջբերունին։
— Համարյա թե ոչնչով,— պատասխանեց Արամյանը։
— Մի՞թե ծուլացել ես։
— Ո՛չ, միայն այն, ինչ որ ես ցանկանում եմ, ժամանակի է կարոտ և պահանջում է շատ գործել, բայց այժմ ես դեռ ոչինչ չեմ կարող անել։
— Ինչո՞ւ։
— Որովհետև որպեսզի կարելի լինի արվեստականապես բացատրել հայոց լեզվի ծագումը և նրա պատմական և գործնական ձևակերպությունը, պետք է հիմնավորապես ծանոթ լինել այն լեզուներին, որոնցից մեր լեզուն ծագումն է առել, այդ պատճառով ես հարկավոր եմ համարում հիմնովին ուսանել պարսից և սանսկրիտ լեզուները։
Քաջբերունին ժպտաց։
— Ո՞րտեղ պիտի սովորես այդ լեզուները,— հարցրեց նա։
— Ես միտք ունիմ գնալ Հնդկաստան,— պատասխանեց Արամյանը։
— Լավ, մինչև գնալդ անգործ պիտի մնա՞ս։
— Ես այժմ բոլորովին անգործ չեմ, այլ քերականություն եմ պատրաստում մեր նոր աշխարհաբար լեզվի, այլև պատրաստում եմ մի համառոտ բառարան եվրոպական ուսումնական և արվեստական բառերի, որպեսզի մեր գրողները ստիպված չլինեն հունական, լատինական կամ այլ ազգի բառեր մուրալ։
— Մի այդպիսի աշխատություն անօգուտ չի լինիլ մեր այժմյան գրականության համար,— պատասխանեց Քաջբերունին։— Թեև