Արամյանը վերադառնալով յուր կացարանը՝ նախ առանց ձայն հանելու մտավ Քաջբերունու մոտ և նկատեց, որ նա հանգիստ քնած է, հետո դարձավ յուր քնարանը։ Նա մտավ անկողին, բայց քունը մատ չեկավ նրա աչքերին։ Մի կիրք, որ ավելի նման էր ամոթանքի և զղջման, չարաչար տանջում էր նրան. «Այս ի՞նչ գործեց»..․ ասաց նա, և միևնույն րոպեին զգաց յուր խղճի խայթը։
ԻԹ
Առավոտյան Արամյանը ծուլանում էր վեր կենալ յուր անկողնից, բայց երբ լսեց մյուս սենյակից Քաջբերունու ծանր հազը, իսկույն վեր թռավ անկողնից և գիշերազգեստով մտավ ընկերոջ քնարանը։ Նա գտավ նրան վատ գրության մեջ։
Քաջբերունին տեսնելով նրան՝ ասաց.
-Վահե, այսօր ինձ համար մի սայլակ վարձիր, ես պիտի քաղաք գնամ, այնտեղ գոնյա երկու բան մոտ կլինի ինձ-բժիշկ և գերեզմանատուն, բայց այստեղ երկուսից ևս զրկված եմ։
Արամյանը շատ աշխատեց համոզել նրան և հետաձգել նրա գնալը, բայց հնար չեղավ։
-Դու արդեն կատարել ես քո հյուրասիրական պարտքը, մեղն իմն է, որ երկար չկարողացա վայելել նրան, — ասաց Քաջբերունին։
Տասը ժամին ճանապարհորդական սայլակը կանգնած էր Արամյանի կացարանի դռանը։
Արամյանը իրանց գնալու պատրաստության հոգացողության մեջ էր։ Նա դուրս եկավ, որ մի քանի կարգադրություններ անե և մեկ էլ հանկարծ դռան շեմքի վրա հանդիպեց օրիորդ Սոֆիին։ Նա գունաթափված էր որպես մահ։
-Ես ուղիղ քեզ մոտ էի գալիս, Վահե,- ասաց նա։
-Ինձ մո՞տ, — կրկնեց Արամյանը զարմանալով։
-Այ՛ո։
-Հրամեցե՛ք։
Նրանք ներս մտան Արամյանի սենյակը։
-Դուք գնում ե՞ք — հարցրեց օրիորդը նստելով փոքրիկ գահավորակի ծայրին։
-Գնում ենք,— պատասխանեց Արամյանը։
-Ե՞րբ։
-Կարելի է մի ժամից հետո։
Եվ դու գնում էիր առանց ինձ հետ տեսնվելո՞ւ։
