— Բայց նրա Կոջորի այն անցքը ճշմարի՞տ էր,- հարցրուց Անիչկան՝ բավական հետաքրքրվելով ընկերուհու խոսքերից։
Օրիորդ Սոֆին յուր սովորական քաղցրաբարոյությամր ծիծաղեց։
— Ո՞վ ասաց քեզ,— հարցրեց նա։
— Այդ ինձ ասաց Նինոն։
— Ա՜խ, ո՛րպիսի շաղակրատն է նա, աստված իմ, ամենևին գաղտնիք պահել չգիտե։
— Մեր մեջ ի՞նչ գաղտնիք, ասա՛ խնդրեմ։
— Այնուամենայնիվ չէ կարելի ամեն ինչ հրապարակել...
Անիչկան տեսավ, որ յուր ընկերուհին ընդունեց բավական պատկառելի ձև, սկսավ նրան թախանձել, որ հանգամանորեն պատմե Նատոյի անցքը։
— Դու արդեն լսել ես, էլ ո՞ւր ես կրկին հարցնում,— ասաց նրան օրիորդ Սոֆին։
— Կամենում եմ քեզնից լավ տեղեկանալ. դու գիտես, որ շատ չէ՛ կարելի հավատալ Նինոյի խոսքերին։
— Մենք մի օր առավոտյան պահուն գնացինք զբոսանքի բոլոր աշակերտուհիներով․ մինչև մտանք անտառը, աշակերտուհիները ցրվեցան զանազան կողմեր և սկսան ոմանք ծաղիկներ քաղել, ոմանք վայրի մրգեղեններ։ Հանկարծ նկատում ենք Նատոն աներևութացել է. մենք կարծեցինք, թե հարկավորության պատճառով մեզանից հեռացած պիտի լինի։ Բայց երկար նայեցինք՝ նա չդարձավ։ Վարժուհիները վրդովվեցան և կամենում էին որոնել նրան։ Ես իսկույն կասկածանքի մեջ ընկա, որովհետև առաջուց գիտեի նրա գաղտնիքը և թույլ չտվի վարժուհիներին՝ որոնել նրան։ Ինքս Նինոյի հետ գնացի նրան որոնելու։ Հանկարծ թփերի միջից, որ խիստ փակված էին միմյանց, լսում ենք խշշոց․ հազիվ թե կարողացանք մտնել այնտեղ, գտնում ենք Նատոյին և նրան կատարյալ ռոմանական դրության մեջ... Նա իսկույն անհետացավ, թողնելով այնտեղ յուր շլյապան, իսկ Նատոն մեր ոտքերն ընկավ և սկսեց աղաչել, որ ոչ ոքի չասենք մեր տեսածը։ Իհարկե, մենք ծածկեցինք վարժուհիներից և մյուս աշակերտուհիներից այդ անցքը․ բայց ահա Նինոն հայտնել է քեզ։
— Ես վաղուց գիտեի նրա գաղտնիքները։
Երկու ընկերուհիների խոսակցությունն ընդհատեց տիկին Բարբարեն, որ մտավ յուր դստեր սենյակը։ Անիչկան վեր կացավ, շնորհալի կերպով ձեռք տվավ նրան և շնորհավորեց օրիորդ Սոֆիի