համար, եթե առյուծների և վագրերի ճանկը չընկնե մարդ։ Բայց իմ աստուծու օրհնությունը ինձ հետ էր, վտանգ չպատահեց։ Ես իմ բրահմինի հագուստը փոխեցի և հալածված պաբիայի հագուստով շարունակեցի իմ փախուստը։ Պաբիային ոչ ոք չէ մոտենում»...:
Ծերունին վերջացրեց. ամեն կողմից լսելի եղան գովասանական ձայներ. մի քանիսը ծափահարեցին։
Մի այլ խաչագող ասաց.
— Ես մի օր գողացա մի մոխրագույն ավանակ և, սև գույնով ներկելով, ծախեցի դարձյալ յուր տիրոջը, նա չկարողացավ ճանաչել յուր ավանակին։
— Կարծեմ ներկը ավելի թանկ արժեց քեզ, քան թե այն փողը, որ դու ստացար,—նկատեց նրան մեկը ծիծաղելով։
— Իրավ է, ներկը ավելի թանկ արժեց,— պատասխանեց նա,— բայց ես ընկերիս հետ գրազ էի բռնել։
— Եվ դու կնքեցիր մեր ճակատին «էշ ներկող» անունը,—վրա բերեց առաջինը։
Բոլորը ծիծաղեցին։
Մի ուրիշը պատմեց, թե յուր կյանքում փոխել է տասը զանազան կրոնքներ և զանազան դավանություններ։ Շիրազում ընդունել է մահմեդականություն և ամուսնացել է մի սեիդի գեղեցիկ աղջկա հետ։ Կիլիկիայի մեջ ընդունել է կաթոլիկություն և պսակվել է կաթոլիկ աղջկա հետ. հետո մի կաթոլիկ գերապայծառից ստացել է ժողովարարության թուղթ, պտտել է Իտալիայում, Սպանիայում և Ֆրանսիայում, հավաքել է ահագին հարստություն, այլևս չի վերադարձել յուր կնոջ մոտ. Կիևում ընդունել է օրթոդոքս եկեղեցու դավանությունը, մի գեներալ նրա կնքահայրն է դարձել և, ընծայելով մի նշանավոր գումար, ամուսնացրել է յուր աղախնի հետ։ Իսկ Կ. Պոլսի մեջ ընդունել է բողոքականություն, տեղային միսսիոնարների թղթով գնացել է Ամերիկա, փողեր է հավաքել և ամերիկացի կին է ունեցել և այլն։
Այդ մարդուն շվացրին, որովհետև խիստ հասարակ բան էր պատմում, որովհետև նրանց մեջ չկար մեկը, որ տասն անգամ կրոնը փոխած չլիներ։
Մի երիտասարդ խաչագող, բավական գեղեցիկ դեմքով, շնորհալի և աշխարհային կյանքի սովորած մարդ, պատմեց, թե եվրոպական մի մայրաքաղաքում նա իրան ձևացրեց իշխան Արարատի, ման էր գալիս թանկագին ակներով զարդարված խենչալով և նույնպես գոհարներով զարդարած, ոսկյա քամարով. նրա կառապանի