Հայրապետը խորին ուշադրությամբ լսում էր Սառայի պատմությունը, երբ վերջացրեց, նա ասաց.․․
— Դրանով վտանգը չէ կարելի անցած համարել։ Այս բոլոր պատմության մեջ միայն մի ուրախալի բան կա, այն է, որ գործը կհետաձգվի և մենք ժամանակ կվաստակենք Լալայի վիճակը տնօրենելու համար։
— Ես էլ այսպես եմ մտածում,— պատասխանեց Սառան։
— Ուրեմն ի՞նչ պետք է անել,— հարցրեց հայրապետը։
— Ուրիշ ճար չկա, պետք է Լալային մեկի հետ պսակել։
— Այդ բոլորովին չի ազատի նրան։ Բեկը կարող է պսակված կինն էլ ամուսնի գրկից դուրս քաշել և տանել։
— Պետք է մի այնպիսի մարդու հետ պսակել, որ Լալային այստեղ չպահե. այլ վեր առնե և տանե մի ուրիշ երկիր,— ասաց Սառան։
— Շատ գեղեցիկ միտք է,— պատասխանեց հայրապետը,— բայց ո՞րտեղից կարելի է գտնել մի այսպիսի մարդ։ Դու գիտես, որ մեր գյուղացիներից ոչ մեկը չի հանձն առնի մի այսպիսի ամուսնություն, նրա համար, որ կվախենա և կմտածե, եթե Լալային տանելու լինի մի ուրիշ երկիր, այն ժամանակ Բեկը տունը կրակ կտա և նրա բոլոր ազգականներին սրից կանցկացնե։ Ո՞վ է այն մարդը, որ հանձն առնե այս տեսակ զոհաբերություններ։
— Մարդը պատրաստ է,— պատասխանեց Սառան ուրախ ձայնով։
— Ո՞վ է։
— Վարդանը։
Հայրապետի տխուր դեմքը ընդունեց խիստ ուրախ արտահայտություն, երբ Սառան սկսեց պատմել նրան, իր այն օրվա տեսածը տան պարտեզի ծառերի մեջ, թե ո՛րպես Վարդանը և Լալան գրկախառնվել էին միմյանց հետ, համբուրվում էին և խոստանում էին միմյանց մշտական սեր։
— Այդ լավ է,— ասաց Հայրապետը,— Վարդանը, միայն Վարդանը կարող է ազատել Լալային։
Արևը արդեն մայր էր մտել։ Երկու ամուսինները վեր կացան և սկսեցին շտապել դեպի տուն։ Ճանապարհին Հայրապետը մտածում էր այն բանի վրա, թե ի՞նչ պատրաստություններ է տեսնում բեկը, ի՞նչու համար է նա զենքեր բաժանում։ Միթե այդ մի սարսափելի ձեռնարկության նախապատրաստություն չէ՞ր․․․
