նրան մի քանի ժամ առաջ թափառական չարչու ցնցոտիների մեջ։ Ինքը՝ Վարդանը հազիվ կարողացավ ճանաչել նրան իր այժմյան նոր կերպարանափոխության մեջ։ Նա կրում էր լազերի ազգային համազգեստ և կատարելապես զինված էր։
— Ես ձեզ մոտ երկար մնալ չեմ կարող,— ասաց նա շտապելով,— ձեզ հայտնի է, որ մեր «դուդուկջին» ընկավ ծուղակի մեջ, պետք է ազատել նրան։
— Մենք էլ հենց այդ մասին էինք խոսում,— պատասխանեց Վարդանը։
— Դուք նրա մասին միամիտ կացեք, նա էգուց կամ մյուս օրը ազատված կլինի,— ասաց նա կանգնելով։ — Դուք միայն շարունակեցեք մեր ընդհանուր գործը։ Առայժմ բարի գիշեր։
— Դուք մենա՞կ եք գնում։
— Ոչ իմ ընկերները այնտեղ սպասում են։
Նա ձեռքը պարզեց դեպի քեռան կողմը, ուր գիշերային խավարի միջից աղոտ կերպով երևում էին մի խումբ ձիավորներ։
— Ովքե՞ր են նրանք, — հարցրեց Վարդանը։
— Մի քանի լեռնցի երիտասարդներ։ Ցտեսություն։
Վարդանը կամենում էր մի քանի բաներ ևս հարցնել, բայց նա հեռացել էր արդեն։
Հայրապետը և Ապոն բոլորովին ապշած մնացին։ Նրանք դեռ չգիտեին այդ գաղտնածածուկ անձնավորության ով կամ ինչ տեսակ մարդ լինելը։ Վարդանը հաղորդեց ինչ տեղեկություններ որ ուներ նրա մասին, և երկու եղբայրները այժմ համոզված էին, որ այդ հնարագետ մարդը կարող էր ազատել պարոն Սալմանին։
Նրանք վեր կացան և սկսեցին դիմել դեպի տուն։ Բայց Սաքոն և Եղոն՝ Վարդանի երկու ծառաները, որոնք ծերունի Խաշոյի խորհրդով ուղարկված էին, որ Վարդանին և իր ոգիներին զգուշացնեն, որպեսզի նրանք տուն չվերադառնան,— Վարդանի այդ հավատարիմ արբանյակները, թեև ամբողջ օրը որոնեցին նրանց, բայց գտնել չկարողացան, որ հայտնեին, թե ի՞նչ էր սպասում նրանց ծերունի Խաշոյի տան մեջ։
— Եղո, — ասաց նրան իր ընկեր Սաքոն,— բանը վատ է, մենք պետք է աշխատենք չբռնվել, որ եթե աղային մի բան պատահելու լինի, կարողանանք վրա տալ։
— Ես էլ այսպես եմ մտածում, — պատասխանեց Եղոն։
Երկու ընկերները վճռեցին հեռվից հսկել Վարդանի վրա և իրանց հեռու պահել ծերունու տնից։
