— Էս ճակտիս քրտինքովն եմ աշխատի,— ասաց պատանին՝ ձեռքը տանելով դեպի գլուխը։
Մի քաղցր ժպիտ բաց արավ երկու սիրուն փոսիկներ Մարիամի ամեն մի թշի վրա։
— Ինչպե՞ս ես ծախում, Նիկոլ, լիմոնը,— հարցրուց նա։
— Լցնում եմ մի զամբյուղի մեջ, թևքիցս քաշ եմ տալիս ու էնպես սկսում եմ պտիտ ածել փողոցներում, «լիմոն առեք, հա՛յ լավ լիմոն, սիրո՜ւն լիմոն․․․»։ Էդպես բղավում եմ ու բղավում...
Վերջին խոսքերն այնպիսի մի բարձր ձայնով եղանակեց ուրախ պատանին, որ հավերն սկսեցին անհանգիստ կերպով կչկչալ, փոքրիկ Ցուցան, որ նույն ժամուն թաքնվել էր տախտի տակ, դուրս պրծավ և յուր սուր մետալական ձայնով մի քանի անգամ հեծկլտաց, և Սանդրոն, հետևելով Նիկոլի եղանակին, կրկնեց նրա խոսքերն այնպիսի մի հանգով, որ ավելի շփոթ պատճառեց:
Խրճթի տխուր լռությունն ընդունեց մի առանձին կենդանություն։
— Քա՛, էդ ի՞նչ արիր, Նիկոլ, խոմ գիժ չե՞ս,— ասաց Մարիամը մի կողմից ծիծաղելով, մյուս կողմից կշտամբելով պատանուն։
— Բա ի՞նչ անեմ, լիմոնը էդպես են ծախում,— խոսեց պատանին ավելի կատակելով։
— Դե՛ սուս, դե՛ սուս, հազիվ լսելի ձայնով շշնջաց օրիորդը, մատները Նիկոլի բերնին դնելով։— Սո՜ւս, թե չէ մերս կզարթնի
— Հիմա խելոք կկենամ, տե՛ս ինչպես սուս կացա։
Պատանին ընդունեց ավելի ծանր կերպարանք, բայց միևնույն ծանրության մեջ կար ծաղրածության բոլոր ձևերը, որով Մարիամը չէր կարող առանց ժպտելու նայել նրա երեսին։
Վառարանի մեջ կրակն սկսել էր ավելի բորբոքվել։ Մարիամի գունատ թշերն ստացել էին վարդի գույն։ Կրակի լույսը տվել էր նրա դեմքին խիստ գրավիչ հրապույրներ։
— Ի՛նչ սիրուն ես էս գիշեր, Մաշո,— ասաց նրան Նիկոլը մի առանձին համակրությամբ նայելով օրիորդի երեսին։
— Էհ, սիրունությունն ի՞նչ սազ կգա ինձ...— պատասխանեց օրիորդը տխրությամբ։
— Չէ՛, աստված վկա, սիրունացել ես, տե՛ս,— և Նիկոլը տվեց նրա ձեռքը մի կոտրած հայելու կտոր, որ նա առավ պատուհանից։
Մարիամը նայեց հայելուն, տեսավ, իրավ որ բավականին