Էջ:Raffi, Collected works, vol. 4 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/19

— Բաս մերդ աղքատ է՞։

— Նա հիվանդ է։

Պառավի նենգավոր դեմքի վրա վազեց ուրախության մի նշույլ, կարծես նա մոտենում էր յուր նպատակին։

— Ո՞րտեղ եք կենում,— շարունակեց նա յուր հարցմունքը:

— Ջհուդների գերեզմանատան մոտ։

— Ասեցիր Խարազ Օվանեսի աղջիկն ես, հա՞։

— Հա՛ ։

— Անունդ ի՞նչ է։

Մարիամը ձանձրացավ այդ բոլոր հարցմունքներից, փոխանակ ուղղակի պատասխանելու, ասաց.— Ի՞նչ պետք է քեզ իմ անունը։

— Էնպես հարցնում եմ, որդի, քո հերն իմ լավ բարեկամս էր, հոգին լուս դառնա, ի՛նչ լավ մարդ էր հերդ։— Եվ պառավը յուր դեմքն այնպես ձևացրուց, որպես թե օրիորդի հոր հիշատակը սաստիկ ցավեցրուց նրան:

— Անունս Մարիամ է,— պատասխանեց օրիորդը։

Պառավը հեռացավ։ Թեև նրա վերջին խոսքերը բավականին ճմլեցին օրիորդի սիրտը, այսուամենայնիվ նա խիստ անախորժ տպավորություն թողեց Մարիամի վրա, որ երևակայում էր, թե դեռ յուր աչքի առջևն է նրա սև սատանայի պես պատկերը։

Մարիամի ընկերուհիքը հետզհետե բաժանվեցան, մտնելով զանազան փողոցներ, նրա հետ մնացին մի քանիսը, որոնք յուր թաղեցիքն էին։

— Էդ կնիկը, որ քեզ հետ խոսում էր, Մաշո, շատ անգամ գալիս է բաղնիքները, ուր մենք լվացք ենք անում,— ասաց աղջիկներից մինը։

— Մի անգամ ես նրան տեսա Գ... ի կտավի ֆաբրիկումը, ուր շատ աղջիկների հետ մենք բանում էինք,— ասաց մյուսը։

— Նա էնպես գալիս է միշտ խոսեցնում է աղջիկներին, մարդ չէ իմանում, ի՞նչ է ուզում,— մեջ մտավ երրորդը։

— Է՜հ, հողեմ նրա գլուխը,— ասաց մի այլը։

— Սև սատանա է,— վրա բերեց հինգերորդը։

Այդպես նրանք խոսում էին, երբ հասան հրեից գերեզմանատանը և ամեն մինը բաժանվեցավ դեպի մի կողմ։ Բոլորովին մթնել էր, երբ Մարիամը մտավ Կեկելի տունը. նա համբարեց լվացքը և հանձնեց նրան։