— Շատ ապրես, ոչինչ պակաս չէ,— ասաց նրան Կեկելը։
— Նատոն միշտ գողանալ էր տալիս,— խոսեց Մարիամը։
— Սատկի Նատոն,— կրկնեց Կեկելը, միտ բերելով յուր առաջին լվացարար աղջկա հիմարությունները։
Մարիամը մտնելով իրանց խրճիթը, գտավ նրան բոլորովին անմխիթար դրության մեջ։ Մայրը դեռ սաստիկ վրդովմունքի մեջ էր Բոշայի պատճառով։ Սանդրոյի աչքերն ուռել էին շատ լացելեն։ Ցուցան, որպես երևում էր, յուր սրտի անախորժ տրամադրության մեջ էր, որովհետև նա յուր սովորության հարմար այս գիշեր չդիմավորեց յուր աղջիկ-պարոնին, և ո՛չ նրա շուրջը ցատկելով պաչպչեց Մարիամի հագուստի փեշերքը։ Հավերը կարծես նույնպես տխուր էին, որ իրանց ընկերներից երկուսը պակասել էր։ Իսկ սենյակը սառն էր, որպես գերեզման։
Սանդրոն պատմեց քրոջը Բոշայի անցքը։
— Ա՜խ, գրողը տանե նրան...— ասաց Մարիամը՝ սրբելով արտասուքը։
Օրիորդի առաջին հոգսն եղավ տաքացնել խրճիթը: Դժբախտաբար նրանց մի օր առաջ կտրած փայտը սպառվել էր։ Նորից կտրելու ուժ չկար օրիորդի վրա, որովհետև նա շատ հոգնած էր։ Սանդրոյից մի բան խնդրել անկարելի էր, որովհետև նա դեռ ողբում էր յուր աքաղաղի կորուստը։ Ի՞նչ պետք էր անել։ Քամին կրկին սկսել էր շվշվացնել․ երևում էր, որ դարձյալ մրրիկ պետք է լինի։ Օրիորդը դուրս եկավ խրճթից և գտավ Նիկոլին։
— Նիկոլ ջան,— խնդրեց նրան,— էդ գերանից մի կտոր կտրե, վառելու փետ չունենք։
Պատանին տեսնելով այդ գործողությունը երկար կտևե, ասաց.— Ես փետ կբերեմ։
— Դե՛, շուտ բեր, քո հոգուն մատաղ։
— Տե՛ս, ես էլ պիտի նստեմ կրակի մոտ ու մտիկ տամ քո երեսին, երբ դու կկարմրես...
— Հանաքի վա՞խտ է, Նիկոլ։
— Դու ավելի սիրուն ես լինում, երբ կրակի մոտն ես նստում։
— Էրնե՜կ քո գիժ գլխին...
Օրիորդի համբերությունը հատավ, ուզում էր գնալ Օսեփի տնից բերել սղոցը, որ ինքը փայտ պատրաստե։ Բայց Նիկոլն արգելեց նրան.
— Դե՛ լավ, հիմա խելոք կխոսեմ,— ասաց նա, և ձեռքով
