Էջ:Raffi, Collected works, vol. 4 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/315

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Մեկ աղջիկ, որ ուրիշ տղայի ետնեն է ընկնում, այդ վատ չէ՞ — հարցրեց նա պինդ ձայնով։

— Ապա ի՞նչ պետք է անե, երբ սիրում է տղային։ Սիրելն ինչով է վատ։

Նա սկսեց ծիծաղել, որպես թե լսում էր ինձանից մի հիմար խոսք։

— Աղջիկն ի՞նչպես կարող է սիրել տղային, երբ հերն ու մերը ատում են։ Հա՛ թող սիրե, այդ ոչինչ, նրա կամքով խո չէ՞, որ օտարի տղայի ետևից թրև է գալիս։ Ամոթ չէ՞։

Ես ուզեցի հերքել նրա ասածը, բայց նա իմ խոսքը կտրեց, և մի կծու խոժոռմունք գործելով յուր գեղեցիկ երեսի վրա, ասաց.

— Է՜հ, դատարկ բաներ մի՛ խոսի, գլուխս տանում ես...։

նա վազեց առաջ։

Ճանապարհը Մարոյի համար սովորական լինելով, չէր զգում նրա երկարությունը։ Ես համարյա թե հոգնեցա։ Բարձրանալով բլուրի գագաթին, նա կանչեց.

— Դիբո՜, Դիբո՜։

Նրա զիլ և ձգական ձայնը արծաթե հնչյուններով տարածվե֊ցավ հեռու սարերի մեջ։

Հանդիպակած բլուրի ետևից հայտնվեցան մի քանի փոքրիկ կերպարանքներ, որոնք թռչկոտելով և ճիչ բարձրացնելով, վազեցին Մարոյի առաջ։ Դրանք երեք կիսամերկ աղջիկներ էին, այնտեղ արածացնում էին Կ. գյուղի ուլերը և գառները։ Մարոն բաժանեց նրանց հաց և պանիր, որ բերել էր իր հետ։ Փոքրիկ հովվուհիքն ուրախությամբ ընդունեցին առատ նվերը բարերար ձեռքից և իսկույն սկսեցին ուտել։

Ես խոսեցրի մեկին, որին Մարոն կոչում էր Դիբո։

— Ի՞նչ կանես, եթե գայլը քո գառներից մեկը գողանա։

— Սորոն չի թողնի,— պատասխանեց փոքրիկ հովվուհին, խոժոռած աչքերով նայելով իմ երեսին։

— Ո՞ է Սորոն։

Նա փոխանակ պատասխանելու, երեսը շուռ տվեց, և մատները բերնին դնելով, շվացրուց։ Ժայռերի ետևից հայտնվեցավ կապտագույն շուն, որ մազոտ պոչը թափ տալով, վազեց Դիբոյի մոտ և խորին մտերմությամբ սպասում էր նրա հրամանին։ Տեսնելով գազանին, ևս ետ քաշվեցա։