— Ա՜խ, Սուսան, դո՞ւն ես,— կրկնեցի ևս ուրախանալով։— Այստեղ ի՞նչ ես շինում, ո՜րքան վախեցա ես, Սուսան, ասա′, տեսա՞ր «նրան» թե չէ′…։
— Դուն Կարոն չես,— պատասխանեց բոշան, ամենևին չշարժվելով իր տեղից։— Դուն Սուսանին էլ չես կարող խաբել… Բոշան դեռ չէր մոռացել իմ խորամանկությունը, որ գործ դրի նրա հետ արաբական մինարեթի մոտ․ բայց ես կամենալով փոքր-ինչ մեղմել իմ նրա վրա թողած վատ տպավորությունը, պատասխանեցի․
— Դու խո գիտես, որ ես Կարոյի ընկերն եմ, նրա լավ ընկերը, Կարոն ինքն ասաց քեզ։ Մոռացել ես, Սուսան։
— Սուսանը չէ մոռացել, նա այդ գիտե։
Ես խիստ մերձ նստեցի խորհրդական կնոջ մոտ, որ այն նվիրական ծառերի հովանու տակ ինձ երևում էր որպես գերբնական արարածներից մեկը, որոնք միշտ կերպարանափոխ են լինում։ Եվ իրավ, Սուսանը այսօր այն չէր, որ տեսել էի առաջին անգամ արաբական ավերակներում․ նա ինձ այժմ չէր երևում այն չոր ու ցամաք, այլանդակված պառավը, որի վրա չէր կարելի նայել առանց զարհուրանքի։ Այլ ընդհակառակն, այսօր նրա աղոտ կերպարանքի մեջ ես նշմարում էի հետքերը վաղօրոք թառամած գեղեցկության։ Նրա մաշված երեսը դեռ պահպանել էր իր ազդու, համակրական արտահայտությունը, և սևորակ աչքերը նայում էին խորին տխրությամբ, որպես հայելիներ, որոնց մեջ արտափայլում էին կոտրած և վշտահար սրտի բոլոր տանջանքները։
— Դու այն օրից հետո տեսե՞լ ես Կարոյին, Սուսան,— հարցրի ես, մտերմաբար նրա երեսին նայելով։
— Այսօր դեռ մարդիկը ճաշ չէին կերած, Սուսանը տեսավ Կարյեն։
— Բայց «նրա», այն աղջկա մասին, որ ամրոցումն է… ի՞նչ խաբար տվիր Կարոյին։
— Այդ մի′ հարցրու․ Սուսանը չի ասի քեզ։
— Դու գիտես, որ Կարոն ինձանից ծածուկ ոչինչ չունի։
— Թո′ղ նա ասե քեզ։
Ես տեսա, անկարելի էր այդ գաղտնիքը դուրս քաշել ծածկամիտ կնոջից, թողեցի հարցուփորձը։ Նույն ժամուն Սուսանը իր նուրբ, շագանակի կեղևի գույն ունեցող շրթունքներից դուրս հնչեց մի օտարոտի ձայն, որ ավելի նման էր թռչունների ճլվլոցին, և իսկույն ոչ այնքան հեռու գտնված թուփերի միջից լսելի եղավ
