«Քո կյանքի ճանապարհը փուշերով է ծածկված․ ամեն մի քայլում դրած են քո առջև որոգայթներ․ դու կընկնես նրանց մեջ դարձյալ դուրս կգաս, միշտ քաջությամբ հաղթելով բոլոր դժվարություններին։ Այդ կռիվը քո կյանքի մեջ կտևե երկար, մինչև քո գլխի սև մազերը ճերմակ գույն կստանան, այն ժամանակ կզարկե քեզ համար խաղաղության ժամը, և քո բախտի արևը, որ այժմ ծածկված է սև ամպերով, կրկին կծագե իր բոլոր պայծառությամբ»։
Նա կանգ առեց և րոպեական լռությունից հետո շարունակեց․ «դու սիրում ես երկուսին, երկուսն էլ գեղեցիկ են, որպես դրախտի անմահ աղջիկներ․ նրանք խիստ տաք սրտով կապված են քեզ հետ, բայց նրանցից և ոչ մեկը»…
— Բավակա՜ն է,— կտրեցի ես նրա խոսքը․— գիտեմ ինչ պետք է ասես…
Նա տխուր կերպով նայեց իմ երեսին և թողեց ձեռքս, երևի վիրավորվեցավ, որ ես արհամարհեցի նրա արհեստը, ասելով․
— Հյուբբի, դու խո ամենի համար այսպես ես գուշակում։
Նա բավականին հպարտ անձնասիրությամբ պատասխանեց․
Հյուրբին սուտ չի ասի․ Հյուբբին խոսում է այն, ինչ որ հայտնում է նրան «գերագույն ոգին»։
Մեր խոսակցությունը բոլոր ժամանակ, թե Սուսանի և թե մանուկ գուշակողի հետ պարսկերեն էր։ Բայց նրանց կանոնավոր արտասանությունից երևում էր, որ նրանք չէին պատկանում բոշաների այն ցեղերին, որոնց շատ անգամ հանդիպել էի ես Պարսկաստանում։ Նրանց երեսների թե գծագրության նրբությունը, թե կաշու գույնը, որ ավելի սև չէր, թե բնավորության մեղմությունը, որ զուրկ չէր նույն ցեղին հատուկ կրքոտ աշխուժությունից,— բոլորը ցույց էին տալիս նրանց բոշաների մի ավելի ազնիվ և առանձին ցեղին պատկանելը։ Բայց ինձ զարմացնում էր փոքրիկ աղջիկը։ Սուսանը նրա մայրը լինելու համար բավականին հասակավոր էր, ուրեմն ո՞վ պետք է լիներ նա։ Ես հարցրի պառավից, մինչև նա իր բերանը բացելը, Հյուբբին պատասխանեց զարմանալի արագախոսությամբ․
— Հյուբբին Սուսանի թոռն է, Հյուբբին անբախտ աղջիկ է, նրա մայրը կորած է, Հյուբբին պտռում է իր մորը, և նրա հայրը…
Պառավը չթողեց նրան վերջացնել իր խոսքը և ինձ անծանոթ մի լեզվով սաստիկ բարկացավ նրա վրա․ խեղճ աղջիկը իսկույն սուս կացավ։ Ես չհասկացա, թե ինչ ասաց Սուսանը, միայն նրա խոսքերից որոշեցի պարսկերենին շատ մոտ բառը «լռե′»։
