բոլորովին գունատված էր կա վիճի նման, երբ նա մտավ իրանց խրճիթը։
— Ի՛նչ շատ ուշացար, Մաշո ջան,— ասաց նրան պառավը որ սև սատանայի նման սպասում էր նրան։— Դե՛, գնանք, քո հոգուն մատաղ, ուշանում ենք։
Մարիամը ոչինչ չպատասխանեց։ Նա քարե արձանի նման սառած կանգնել էր, չգիտեր, թե ի՛նչ անե։
— Գնանք, Մաշո ջան, ուշանում ենք,— կրկնեց պառավը։
— Բաս մերս չի՞պիտի գա ինձ հետ,— հարցրուց Մարիամըա մոտենալով մոր մահճին։
Քեթևանի առողջությունը վերջին օրերում բավականին ուղղվել էր, բայց Մարիամը զարհուրեցավ, երբ գտավ նրան սաստիկ տաքության մեջ։
«Ա՛խ, աստվա՛ծ, ի՛նչ բան արեցի...»— կրկնում էր հիվանդը խորին կերպով հոգոց հանելով։ Նա տանջվում էր խղճի տենդային դրության մեջ․․․
— Մայրի՛կ, մայրի՛կ,— ձայն տվեց աղջիկը։
Հիվանդը ոչինչ չպատասխանեց, վերմակը քաշեց գլխին և ծածկեց երեսը։
— Նա լաց է լինում․.․— դարձավ Մարիամը դեպի պառավը.— ես չեմ կարող գալ, նրա քեփն էլի վատացավ։
— Նա քնած է, Մարիամ, դու նրան մի՛ նեղացրու, — պատասխանեց պառավը։— Մենք գնանք, ֆայտոնով կտանեմ քեզ, կես սհաթ չի քաշի, էլի ետ կբերեմ։
— Ի՞նչպես թե քնած է... լսի՛ր նա խոսում է։
«Ես նրան իմ ձեռքով գերեզման դրի․..», լսելի եղավ հիվանդի ձայնը։
— Նա տաքության միջումն է խոսում, Մարիամ, գնանք, մի՛ ուշացիր,— ստիպում էր պառավը։
— Լավ, ինձ ի՞նչի համար ես տանում,— հարցրուց օրիորդը։
— Էնպես, էլի, Մարիամ... Մերդ չասե՞ց, քեզ, ես ինչ որ ասելու ըլեմ, դու պիտի ընդունես։
— Ասեց։
— Դե՛ գնանք։
— Բայց էլի շուտ ետ պիտի բերես, որ մորս մոտ ըլեմ։
— Կբերեմ, աստված է վկա։
— Էս գիշեր, գիտե՞ս։
— Հա՛, էս գիշեր։