չունեցող մարդիկ,— այրվել են կրակի մեջ։ Այս, թեև խիստ տխուր, լուրը ինձ ուրախություն պատճառեց, Հայոց֊Ձորը գոնյա այժմ կզգա իր սխալը... նա երկար չէր ուզում մասնակից լինել ընդհանուր գործին... Բժշկության մասին մտածում են այն ժամանակ, երբ հիվանդն ընկած է»...
Վերջին տողերը կարդալու ժամանակ ես սարսափեցա։ Կարոյի խստասրտությունն անցնում էր չափից։ Ավելի քան հարյուր ծերեր, երեխաներ այրվում են հրդեհի բոցերի մեջ, նա ուրախանում է, որովհետև այս դեպքից կարող էր նա օգուտ քաղել իր դիվական նպատակների համար, իսկ նպատա՞կը,— դեռ ինձ հայտնի չէր։
«Մուշի և Բաղեշի կողմերից ոչինչ լուր չկա։ Դատվանի ռայիսը (տանուտերը) գրում է՝ այստեղ ամեն ինչ պատրաստ է։ Շատախում նոր վրդովմունք է ծագել ժողովրդի մեջ։ Հոգվոց վանքի վարդապետը չէ դադարում իր վաղեմի նենգություններից։ Ի՞նչ պետք է անել այդ Վասակի հետ, ուղարկեցեք այնտեղ Մըհեին, իմ կարծիքով նրա գործն է հանգստացնել սևագլուխ սատանային»...
Մըհեն, ծերունի որսորդի գնացած գիշերի մյուս առավոտը, էլ չերևցավ։ Քանի օրից հետո մենք լսեցինք հոգվոց վանքի վարդապետին իր խուցի մեջ սպանել են։ Երկու օր չանցած, այս լուրը մեզ հասնելեն, կրկին հայտնվեցավ Մըհեն։
«Ասլանին ուղարկեցի Բաղեշի և Մուշի կողմերը այնտեղի դրությունը իմանալու համար։ Սագոն կանցնի Խնուսից դեպի Արզրում, Բայազեդ և կվերադառնա Խոյի ճանապարհով։ Ջալլադը և Մուրադը գնացին Մոգաց և Սասնո կողմերը։ Յուրաքանչյուրի համար նշանակվել է մի ամիս ժամանակ, իրանց ճանապարհորդությունը, հետազոտությունները և կարգադրությունները վերջացնելու համար։ Ամեն մեկին ես տվել եմ հարկավոր հրահանգները։ Այսօր հուլիսի քսանն է, կնշանակե, մինչև օգոստոսի քսանը բոլորը կրկին կհավաքվեն Բարդուղիմեոս առաքելո վանքումը, իրանց գործունեության համարը տալու»։
Ջալլադը և Մուրադը այն երկու քրդստանցի տղամարդիկն էին, որոնց ես առաջին անգամ տեսա արաբական մինարեթում։ Դրանք այն օրից անհայտացած էին, իսկ այժմ երևում էր, որ դարձյալ խառն էին Կարոյի գործերի մեջ։
«Իսկ դու, ծերունի ընկեր, այս նամակը քեզ հասածին պես, կգնաս եզիդիների ցեղապետ Միր-Մասումի մոտ. դա քո հին բարեկամն է, այս պատճառով որոշվեցավ, որ դու կապես նրա հետ հարկավորած պայմանները։ «Անտառը կոտորող կացինի կոթը փայտից
