խոսակցություններից հետո կատարեց յուր առաջին վիզիտը։
— Շատ ապրես, որդի,— խրատ էր կարդում նրան հարուստ վաճառական պարոն Փողասերյանցը։ Հայրդ ծերացել է, էլ էնքան բանի պետք չէ. բայց դու հասել ես, աշխատի՛ր նրան օգնել փոդրաթներում, առևտրում և ամեն բանում... Զակոնն էլ խոմ լավ գիտես, ադվոկատի փող էլ չեք տա... Ա՜խ, էդ ադվոկատները դրուստ մարդու կաշին են մաշկում, կաշի...
«Դրա քարոզն էլ լսեցինք»,— ասաց յուր մտքում Բաքոսյանը և փոքր-ինչ խոսելով նրա և ընտանիքի առողջության մասին, հեռացավ պարոն Փողասերյանցից։
Նրան այն օր մնում էր մի վիզիտ տիկին Շնորհաբաշխի մոտ։
Սալոնական տիկինը, որ մի հեռավոր ազագակցություն ևս ուներ Բաքոսյանների հետ՝ ընդունեց երիտասարդին խիստ ուրախությամբ և ընտանեկան կերպով, թեև նայում էր նրա վրա, որպես առաջին փոքրիկ Միշայի վրա։
Նրանց խոսակցությունը մեծ մասամբ եղավ Գերմանիայի, Շվեյցարիայի և այնտեղի ուսանող կնիկների և օրիորդների մասին։ Վերջ ի վերջո, դեռ յուր նախկին գեղեցկության թառամած վարդերը պահպանած տիկինը հայտնեց, թե նա նույնպես նպատակ ունի Ցյուրիխ գնալ։
— Գնում եք ուսանելո՞ւ,— հարցրեց Բաքոսյանը ժպտալով։
— Չէ՛, Միշա, այստեղի կյանքը ինձ բոլորովին ձանձրացրեց, սարսափելի դատարկություն է տիրում մեր քաղաքում, գնում եմ մի փոքր հանգստանալ այնտեղ։
—Այո՛, վատ չի լինի այստեղ հոգնել և այնտեղ հանգստանալ...— հեգնորեն տիկնոջ խոսքը կտրեց Բաքոսյանը։
— Չէ՛, Միշա, այնպես ուզում եմ Ցյուրիխում լինեմ...
— Ուզում եք... գնացեք...
— Դու միշտ ծիծաղում ես, Միշա,— հաճոյամոլ կերպով երիտասարդի ձեռքը բռնելով, ասաց տիկինը։— Դու էլի էնպես հանաքներ ես սիրում, որպես քո պատանեկության ժամանակը։
— Չէ՛, Աննա Կիրիլովնա, ես այժմ շատ համեստ եմ։
—Ի՜նչ նշնելու տղա ես, Միշա, ի՞նչ հինգ հազար թումանով աղջկերք պատրաստ են քեզ համար,— ասաց տիկինը խոսքը փոխելով և միևնույն ժամանակ նրա ձեռքը չթողնելով յուր ափի միջից։
— Ես պորտմանների հետ պսակվելու նպատակ չունեմ...
