Էջ:Raffi, Collected works, vol. 4 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/457

— Ո՞վ տվեց քեզ այդ սանդրը,— հարցրի ես։

— Ես ինքս գտա այնտեղ։

— Դու մեղ տեսա՞ր։

— Կույր չէի, որ չտեսնեի։

— Բայց մենք ինչո՞ւ չտեսանք քեզ։

— Ես շատ անգամ դևի պես աչքի չեմ երևում,— պատասխանեց նա ծիծաղեյով։

Մարոյի խորամանկությունները ես վաղուց գիտեի. այդ պատճառով իսկույն չկարողացա հավատալ նրան և ասեցի․

— Դու սուտ ես խոսում, այս սանդրը ուրիշ կերպով հասել է քո ձեռքը։

— Չե՞ս հավատում ինձ,—պատասխանեց նա պինդ ձայնով։

— Կուզե՞ս բոլորը կպատմեմ. նա աղբյուրի մեջ լողանում էր, դու հեռվից ապուշի պես նայում էիր, հանկարծ անցավ ձորի միջով ճգնավորը․ նա երգում էր մի տխուր մեղեդի։ Հետո հայտնվեցան Սուսանը և Հյուրրին, իսկ դուք բարձրացաք բյուրի վրա, նստեցիք նշենիների թփերի մեջ։ Թե կուզես, կպատմեմ դուք ինչ խոսեցիք։

— Հիմա հավատում եմ։

Մարոն մտածության գնաց և րոպեական լռությունից հետո խոսեց․

— Խե՜ղճ Սոնա, ո՛րքան անբախտ է նա․․․ իմ սիրտը չդիմացավ, երբ նա այնպես ցավալի կերպով խոսում էր իր մոր մահվան մասին և իր եղբոր կորստյան մասին։ Իմ սիրտը չդիմացավ, և ես թաքնված թփերի մեջ, լաց էի լինում, Ֆարհատ։

Վերջին խոսքերի միջոցին ես նկատեցի Մարոյի աչքերում արտասուք։

— Դու հիմա էլ լաց ես լինում,—ասացի նրան։

Նա ոչինչ չպատասխանեց։ Բայց հանկարծ մի կատաղի ցնցում փոխեց նրա հեզ, ցավակցական դեմքը, և նա խոսեց լի սպառնալիքով։

— Ֆարհատ, աստված վկա, ես նրա հորը շան պես կսատկացնեմ, թո՛ղ նա տերտեր լինի, մեղքից չեմ վախենա, գիտեմ, որ նա սատանա է։

— Բայց նա Սոնայի հայրն է։

— Ղորդ է, ես Սոնային շատ եմ սիրում, նա լավ աղջիկ է, եթե ես մի քույր ունենայի, նրանից ավելի չէի սիրի, բայց իմ Հորը ավելի եմ սիրում...