աշխատեցի նրանից դուրս քաշել մի խոսք, թե ի՛նչ նպատակ ուներ նրա թափառելը մի օր այստեղ, մյուս օր այնտեղ,— նա ոչինչ չհայտնեց, տվեց միայն մի քանի արհամարհական պատախաններ, ասելով.— «Եթե շատ բան գիտենաս՝ շուտ կպառավես»։
Առաջին իջևանում, ուր ժամադիր էր եղած Ասլանը ինձ սպասելու, նրան չգտանք։ Դա մի փոքրիկ հայաբնակ գյուղ էր քրդերի հետ խառը։ Բայց երբ մոտեցանք գյուղին, մի մարդ դուրս եկավ իմ առաջ, երևում էր, որ նա մեզ սպասում էր։
— Ի՞նչպես է քո անունը,— հարցրուց նա։
— Ֆարհատ։
Նա հանեց իր ծոցից մի կնքած թուղթ և տվեց ինձ։ Նրա մեջ գրած էին այս խոսքերը.
«Ֆարհատ, մի դեպք առիթ տվեց ինձ շեղվիլ այն ճանապարհից, որ ուղղակի տանում է դեպի Վան։ Ներիր, որ չկարողացա սպասել քեզ։ Այս մարդուն պատվիրած եմ, որ քեզ ինձ մոտ բերե։ Նա գիտե իմ տեղը։ Ասլան»։
Թուղթը կարդալուց հետո այն մարդը հարցրուց.
— Եթե այստեղ հանգստանալու միտք չունեք, ես այս րոպեիս էլ պատրաստ եմ ձեզ առաջնորդելու։
Այս տղամարդը հագնված էր բոլորովին քրդի ձևով, և եթե նա հայերեն չխոսեր, ես նրան քուրդ պիտի կարծեի։ Զենքերը նույնպես քրդի էին՝ երկար նիզակը ձեռին, մի զույգ ատրճանակներ գոտիումը խրած, ահագին երկաթապատ վահանը ուսին գցած և կեռ սուրը կողքից քարշ տված։
Նա սկսեց քրդերեն խոսել Մըհեի հետ։ Երևում էր, երկուսն էլ ճանաչում էին միմյանց։
Ինձ էլ ծանոթ երևաց այն հսկա տղամարդի դեմքը, որպես թե մի անգամ պետք է տեսած լինեի նրան։ Իսկույն մտաբերեցի, որ դա այն երկու զեյթունցի տղամարդերից մեկն է, որոնց ես տեսա արաբական մինարեթում, այն գիշերը, երբ առաջին անգամ հանդիպեցա Կարոյին։ Այժմ հասկացա, թե ինչո՞ւ Ասլանը փոխել էր իր ճանապարհի ուղղությունը. երևի, զեյթունցին նրան մի անակնկալ բան հաղորդած պետք է լիներ, որ առիթ էր տվել նրան թողնել ուղղակի Վան գնալը։
Վերջացնելով իր խոսակցությունը նրա հետ, Մըհեն դարձավ դեպի ինձ այս խոսքերով.