Տիկին Մարիամը տալիս էր յուր սպասավորներին զանանազան հրամաններ, երբ երիտասարդ Բաքոսյանը պատրաստվում էր տանից դուրս գնալ։
— Էլի գնում եք վիզիտնե՞ր անելու, Միշա,— հարցրեց նրանից մայրը։
— Այո՛, մայր իմ, գնում եմ...— պատասխանեց որդին խորհրդական ձայնով։
— Որ այդպես է, ֆրակդ հագի՛ր։
— Այսպես էլ կարելի է գնալ։
— Ամոթ չէ՞, ի՛նչ կասեն։
— Այն մարդիկը, որոնց մոտ ես այսօր այցելություն պիտի անեմ, այնքան համեստ են և բարի, որ առանց ֆրակի էլ կընդունեն ինձ։
Քանի ժամից հետո Բաքոսյանը գնում էր մի նեղ և կեղտոտ փողոցի միջով։ Նա անցավ քաղաքի այն մասը, ուր լցնում էին աղբեր և անմաքրություններ, և շուտով հայտնվեցավ մի կիսավեր շինության մեջ։ Այնտեղ մի քանի կիսամերկ մշակներ, շապիկները հանած, կոտորում էին այն մանրիկ արարածներին, որոնք հանապազ ծծում էին նրանց արյունը, մի քանիսը սառը գետնի վրա թեք ընկած, փլփլած պատերի տակին, զրույց էին անում, իսկ մի քանիսը իրանց յարին հիշելով, կամ կարոտած վաթանը (հայրենիք) միտ բերելով, տխուր-մելոդիական ձայնով բայաթիք էին երգում...
Բաքոսյանը շատ զարմացավ, նկատելով, որ նրանք իրանց տեսածին պես, փախան և թաքնվեցան իրանց փոքրիկ, ծխից և մխից սևացած խրճիթների մեջ։
Նա ներս մտավ խրճիթներից մինը։ Խոնավ արտաշնչությունը այդ անասնական բնակարանի իսկույն նրա ուղեղին զարկեց։
— Ի՞նչու դուք փախաք ինձանից,— հարցրեց նա մի ալևոր մշակից, որ չէր դադարում իրան գլուխ տալուց։
Խեղճ ալևորի լեզուն կապվեցավ։
Նրա ընկերները ողորմելի ձայնով ասացին.
— Աղա, ոտքերուդ մատաղ, աստված է վկա, մենք ամենքս բիլեթներ ունենք...
Բաքոսյանը չգիտեր ինչո՛վ բացատրել այդ խոսքերը։
— Ես չեմ եկել ձեզանից բիլեթ պահանջելու,— ասաց նա։
— Մենք այդպես հասկացանք, աղա, քեզ մատաղ ըլենք. այն չինովնիկը ամեն օր գալիս է... բիլեթ է ուզում, մենք ցույց ենք
