էին ասում, և առանց պատասխանին սպասելու, ծիծաղելով անց էին կենում։ Ես հիմարի պես նայում էի նրանց ետևից և լուռ էի մնում։ - վերջապես հանդիպեց նա, որին ես որոնում էի. - Թութին, այսպես էին կոչում այն աղջկան, որ առավոտյան իմ լվացվելու ժամանակ թողեց իմ մտքում մի կասկածավոր կարծիք, այժմ նա դառնում էր ոչխարների հանգրվանից, և որպես իր ընկերուհիքը, կաթնով լիքը սափորր գլխին դրած։ Նրա հետն էր այն մանկահասակ կինը, որից առավոտյան լսեցի աղետալի երգը։ Նրանք տեսնելով ինձ, բաժանվեցան իրանց խմբից և եկան ինձ մոտ:
— Կաթ կխմե՞ս,— եղավ Թութիի առաջին խոսքը։
Թեև ես սովորություն չունեի հում կաթ խմելու, բայց Թութիի խոսքը չկոտրելու համար, ընդունեցի նրա հրավերը։ Նա լեցրուց փոքրիկ փայտյա գավաթը, որ իր հետ ուներ, և ժպտելով տվեց ինձ։
Նրանք նստեցին վտակի ափի մոտ հանգստանալու։ Եվ իրավ, բավական հոգնած էին, որովհետև հեռու տեղից էին գալիս։ Թութին սկսեց վտակի սառը ջրով լվանալ իր բորբոքված երեսը և հետո սրբեց հագուստի դրոշակով։ Նրա ուղեկիցը լուռ էր. ցերեկով ես ավելի պարզ կարողացա նշմարել նրա գեղեցիկ երեսի տխուր գծերը։
Ես ուզեցի զբաղեցնել նրանց։
— Դուք ունեք շատ աղախիններ,— ասեցի ես,— էլ ինչո՞ւ եք ինքներդ այսքան նեղություն քաշում։
— Մենք խո հիվանդ չենք,— պատասխանեց Թութին,— որ հանգիստ պառկենք ու ոչինչ չշինենք։
— Աղախինն էլ ունի իր գործերը, — պատասխանեց մյուսը ավելի խոհեմ կերպով։
— Ընկերիդ որտե՞ղ ես թողել,— հարցրուց Թութին։
Ես իմացա, որ Ասլանի մասին է հարցնում։
— Քո հոր հետ գնացել են, չեմ իմանում որտեղ։
— Նրա սրտում սատանա է նստած, դու գիտե՞ս,— հարցրուց Թութին բարկացած ձայնով։
— Ինչո՞ւ ես այսպես խոսում, խենթ, — զգուշացրեց նրան տիկինը և սկսեց կշտամբել։ — Ասլանը շատ լավ տղա է։
— Բայց ձյունի պես սառն է նա։
— Ինչո՞ւ, նրա՞ համար, որ քեզ հետ սիլի-բիլի (սեթևեթ) չէ անում։
Այս երկուսի վիճելուց ես իսկույն հասկացա Թութիի ատելության
