վարագույրը ետ քաշեց և այնտեղից դուրս բերեց մի ահագին շիշ լիքը արաղով. նախ լեցրուց ինքը խմեց, հետո տվեց Ասլանին, և ապա ինձ առաջարկեց, ասելով.
— Ա՛ռ խմիր, ոսկորներդ կպնդացնե, հոգնած ես:
Տեսնելով ահագին բաժակը, ես սարսափեցա:
— Արաղ խմելու սովորություն չունեմ,— ասեցի:
— Ինչո՞ւ, տիրացու,— հարցրեց նա, իր սոսկալի աչքերով ուղիղ իմ երեսին նայելով։
— Տիրացու չէ,— պատասխանեց Ասլանը:
— Բայց շատ նման է,— ասաց նա հեգնական ձայնով։
— Մենք նրան տիրացությունից ազատեցինք,— պատասխանեց Ասլանը խորհրդական ձայնով։
— Այդ լավ է...— խոսեց նա և մոտեցավ մի ուրիշ պատուհանի։
— Ես կտամ քեզ «կարմիր հարսի արաղ»,— ասաց նա և դուրս բերեց վարագույրի ետևից մի ուրիշ շիշ, լցրած դեղնագույն ըմպելիքով։
Ես նրանից խմեցի, որովհետև բավականին քաղցր էր և ախորժելի։ Հետո տերտերը մոտեցավ լուսամատին և ձայն տվեց։
— Տիրոխնի, սատանան քեզ տանի, որտե՞ղ ես կորի։
Իսկույն հայտնվեցավ մի կարճլիկ հասակով կին, և սկսեց Ասլանի հետ բարովել։ Դա տերտերակինն էր, բավականին համակրական մի կին։
— Գնա՛, այդ նոր հյուրի երեսն էլ պաչիր, քոռացած,— ասաց «գիժը» իր կնոջը։
Նա գրկեց ինձ և սկսեց երեսս համբուրել։
— Դե՛, հիմա գնա ինչ «հոգու բաժին» որ ունես, բոլորը բեր. դրանք քաղցած են։
Երեցկինը մի թեթև ժպիտ գործեց փոքրիկ երեսի վրա և դուրս վազեց։ Երևում էր, նա շատ, ուրախ էր իր հյուրերով, և գնաց մեզ համար նախաճաշիկ պատրաստելու։
«Գիժը» փոքր առ փոքր սկսեց ինձ դուր գալ. նրա առաջին ժանտությունը, որ ինձ վրա վատ տպավորություն գործեց, կարծես թե անցավ, և նա երևում էր ինձ մի մարդ չափազանց պարզ և բարեմիտ։
Ասլանը հարցրուց տերտերից, թե ո՞րտեղ են պահված իր «իրեղենները»։ Նա ցույց տվեց մի ուրիշ սենյակ, և Ասլանը առանց առաջնորդի մտավ այնտեղ։ Ես մնացի տեր հոր հետ մենակ։
